بارون لامبرتو همراه آنسلمو سفری به مصر می‌رود و رازی را در این سفر از فالگیری می‌شنود که زندگی‌اش را به کل زیر و رو می‌کند: مردی که نامش گفته می‌شود زنده می‌ماند. همین نام جاودان او را به دردسرهایی می‌اندازد که یکی آرزوی مرگ او را می‌کند و دیگرانی پول‌های او را طلب می‌کنند. جانی روداری در مسیر جوانی لامبرتو داستانی پر از اتفاقات عجیب و غریب و خنده‌دار را برای مخاطب روایت می‌کند.
سال گذشته گروهی از اهالی ادبیات و خوانندگان وینش، ده داستان صدسال اخیر را در قالب پویش «صدسال شمسی، ده داستان فارسی» انتخاب کردند. در شش ماه گذشته، پرونده‌هایی برای شش انتخاب اول این نظرخواهی ترتیب دادیم که هر پرونده شامل یک نقد اصلی و چندین یادداشت و مقاله مرتبط با کتاب موردنظر بود.
در این پرونده این شش نقد کتاب را در کنار هم قرار داده‌ایم و دوباره می‌خوانیم.
فاطمه ستوده پانزده روایت از تجربه پدر بودن را در قالب مجموعه‌جستار «پروژه‌ی پدری» گردآوری کرده است. ستوده پیش از این نیز دبیریِ مجموعه‌جستارِ رواییِ «هفته‌ی چهل‌وچند» را بر عهده داشته‌است. این دو مجموعه را می‌توان دوقلوهای مریخی-ونوسیِ روایتِ نو-والد بودن دانست. از خلال نوشته‌ها می‌توان این‌طور نتیجه گرفت که مردها –و به‌بیان دقیق‌تر، پدرها- احتمالاً به‌دلیل عدم تجربه‌ی باروری و نیز تفاوت بنیادی در دریافتهای احساسی، تجربه‌ی والدبودن –و به‌بیان دقیق‌تر، پدری- را معمولاً با الگو و واسطه درک می‌کنند.
خواندن روایت یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان معاصر از اولین باری که جرات می‌کند و داستانش را برای نشریه‌ای ادبی می‌فرستد همیشه جالب است. زمانی که او دانشجویی جوان است که عصرها و شب‌هایش را در کافه‌هایی که میعادگاه روشنفکران و نویسندگان کلمبیایی است می‌گذراند و با خواندن «مسخ» کافکا انگار مسخ می‌شود و تصمیم می‌گیرد داستانی بنویسد که همان اندازه خوب باشد. مارکز در این مقاله که در سپتامبر 2003 در نیویورکر منتشر شده، ماجرای شک و تردید و جسارت توامانش برای ارائه داستانش را نوشته است.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
