محمود درویش
محمود درویش چهره ماندگار ادبیات پایداری، در ۱۳ مارس ۱۹۴۱ در دهکده ای از فلسطین به نام “بروه” دیده به جهان گشود. محمود درویش یکی از سرشناس ترین شاعران عرب بود که شعرهایش محصول آوارگی در فلسطین اشغالی است. این “بروه” همان است که ناصر خسرو از آنجا گذر کرده و می نویسد: “به دهی رسیدم که آن را بروه می گفتند. آنجا قبر عیش و شمعون علیهما‌السلام را زیارت کردم.”
اسرائیلی ها این دهکده را به آتش کشیدند و محمود درویش ۶ ساله بود که مجبور شد به همراه خانواده اش به لبنان پناهنده شود. سرانجام پس از مقاومت های بسیار دهکده “بروه” از دست اسرائیلی ها خارج شد و هنگامی که اهالی وارد دهکده شدند همه چیز از بین رفته بود.
محمود درویش در گفت و گویی می گوید: “به یاد دارم که ۶ ساله بودم. در دهکده ای آرام و زیبا زندگی می کردیم. خوب به یاد دارم. در یکی از شب های تابستان که معمولاً عادت اهل ده این است که روی پشت بام بخوابند. مادرم ناگهان مرا از خواب بیدار کرد و دیدم که داریم با صدها تن از مردم دهکده در میان بیشه ها فرار می کنیم. گلوله های سربی از روی سر ما می گذشت…”
محمود درویش بعدها در مبارزات مردم فلسطین شرکت نمود و این زمانی بود که ۱۴ سال بیشتر نداشت. او در شهر حیفا به زندان افتاد و از آن پس مرتب گرفتار پلیس بود. باید مرتب خود را به صورت هفتگی معرفی میکرد.
محمود درویش سرودن را از زمانی که در مدرسه در حال تحصیل بود شروع کرده بود و نخستین مجموعه آثارش در سال ۱۹۶۰ منتشر شد یعنی زمانی که تنها ۱۹ سال داشت. با دومین مجموعه اش برگ های زیتون (اوراق الزیتون) ۱۹۶۴ به عنوان یکی از شاعران پیشرو شعر مقاومت شناخته شد. اشعار محمود درویش دارای ۲ موضوع عمده و کلی است: عشق و سیاست.
محمود درویش در سال ۱۹۷۰ برای ادامه تحصیل به مسکو سفر کرد و پس از مدتی به قاهره رفت.
محمود درویش چند سال عضو کمیته اجرایی سازمان آزادی بخش فلسطین بود. درویش همچنین رئیس اتحادیه نویسندگان فلسطینی می باشد و بنیان گذار یکی از مهمترین فصل نامه های ادبی و مدرن جهان عرب به نام “الکرمل” است. محمود درویش همراه با “ژاک دریدا”، “پی یر بوردیو”، پارلمان بین المللی نویسندگان را تأسیس کردند.
