همایون کاتوزیان یکی از چهره‌هایی است که هم با بسیاری از چهره‌های فرهنگی و سیاسی ایران در ۶۰ سال اخیر ارتباط داشته است و هم در آثارش که اغلب به زبان انگلیسی نوشته شده است و به زبان فارسی ترجمه شده، نظریه‌ها و دیدگاه‌های تازه‌ای مطرح کرده که در ایران با استقبال رو به رو شده است.
او در کتاب‌های قبلی‌اش هم به جامعه‌شناسی تاریخی ایران پرداخته است و هم به ادبیات، اما این کتاب خاطرات اوست، از برخی چهره‌ها، برخی رویدادها و نهادهای ایرانی. کتاب مجموعه‌ای از یاداشت‌های مستقل است که برخی از آن‌ها پیش‌تر در جاهای مختلف منتشر شده‌اند و برخی دیگر برای اولین بار در این کتاب به چاپ رسیده‌اند.
او در این کتاب درباره‌ی خلیل ملکی، جلال آل احمد، داریوش آشوری، ایرج افشار، حمید عنایت، احمدشاملو و حسن شهیدی و هم چنین درباره‌ی مدرسه‌ی البرز، تظاهرات بهمن ۱۳۳۹، کنفدراسیون و برخی دیگر از موضوعات سیاسی و اجتماعی نوشته است.
پایان کتاب عکس‌هایی از دوره های مختلف زندگی همایون کاتوزیان آمده است، اما پایان بخش متن‌های کتاب، یکی از یادداشت‌های مفصل کتاب است با عنوان «چگونه کارم از پزشکی به علوم اجتماعی و انسانی کشید؟»
او در این یاداشت ضمن این‌که از افراد مختلفی نام می‌برد و درباره‌ی تحصیلات خود گزارش نسبتا مفصلی می‌دهد، درباره‌ی آثارش نیز توضیح می‌گوید. به بیان دیگر این متن گزارشی از کارنامه‌ی حرفه‌ای همایون کاتوزیان و متنی خواندنی است.
برگ هایی از خاطرات من
نقد کامل این کتاب را می‌توانید در اینجا بخوانید.
