برچسب: افغانستان

تاریخ‌ تاجیک‌ها، ایرانیانِ ‌شرقی پژوهشی همه‌جانبه و کامل نیست، اما در نوع خود نخستین پژوهش یک غربی در مورد پیشنۀ تاریخی، ریشه‌های نژادی، روابط فرهنگی و فعالیت‌های سیاسی تاجیک‌ها در گستره‌ی یک ‌هزار سال گذشته است. خالق لعل‌زاد، برگردان این کتاب به فارسی باور دارد که پیش از این هیچ پژوهش و نوشته مستقلی در مورد تاریخ‌پژوهش و پیشنه‌شناسی تاجیک‌ها در غرب نوشته نشده است. اما پرسش اساسی این است که چرا پژوهش‌گران غربی هیچ توجهی به این گستره‌ی فرهنگی-سیاسی تمدن‌ساز نکرده‌اند، این بی‌مهری و بی‌خبری از کجا ناشی می‌شود؟

کتاب پسر ته کلاس فقط روایت پناهجویی و مشکلات آن‌ها نیست، کتاب به درستی درباره‌ی نظرات مختلف درباره‌ی پناهجویی و پناهجویان متناسب با سن و سال بچه‌ها صحبت می‌کند و مشکلات پناهجویان را محدود به عبور از مرزها نمی‌داند. این کتاب پذیرفته شدن و ماندن پناهنده‌ها در دنیای جدید را هم مورد توجه قرار داده است.

همسایه‌های ما هرچه در این بیست سال رشته بودند در مدتی کوتاه و در چند روز پنبه شد و از دست رفت. ما از پشت مرز، از صفحه تلویزیون‌ها و گوشی‌هایمان، ناباورانه نگاه کردیم و افسوس خوردیم و غمگین شدیم. خار به پای همسایه رفت، ما هم دردمان گرفت. به این فکر افتادیم که آن سرزمین اگر جنگ اجازه می‌داد می‌توانست سرزمین شعر باشد. حین جنگ و در همین سال‌های امنیت نسبی هم سرزمین شعر بود. امیدواریم در آینده هم باشد. در این پرونده چند شعر از شعرای امروز افغانستان انتخاب کرده‌ایم.

مرد ۳۵ ساله‌ی ایرانی که در موج مهاجرتی به اروپا خودش را افغانستانی جا می‌زند و به صورت غیرقانونی از مرزهای خشکی و دریایی عبور می‌کند و بعد از رد شدن از ترکیه و یونان و صربستان و کرواسی و تعدادی کشور دیگر خودش را به آلمان می‌رساند تا در این کشور پناهنده شود. اما در‌ آن‌جا پناهندگی‌اش پذیرفته نمی‌شود و حالا او را سوار هواپیما کرده‌اند که بفرستندش به افغانستان. به سرزمینی که ادعا کرده اهل آن‌جاست!

«زمین زهری» را می‌توان مانیفست محمدآصف سلطان‌زاده در مورد سرزمین افغانستان نامید. مانیفستی که آن را ریخته در قالب یک داستان دراماتیک. داستان مردی افغانستانی که از سال ۲۰۰۱ مشغول خنثی کردن مین (یا با تلفظ افغان‌ها: ماین) در سرزمینش است. مین برای او وجهی نمادین از سرزمین افغانستان می‌شود. مین‌هایی ساخته‌ی همه‌ی کشورهای جهان که گویی هر فرد افغانستانی چند تایی سهم از آن‌ها دارد. و از مین‌ها می‌رسد به رنج سرزمین افغانستان. کاش داستان همان‌طور که شکل یافته بود، پایان هم می‌یافت و در سی صفحه پایانی به بیانیه نویسنده ختم نمی‌شد.

وینش بخشی از سایت خود را به انتشار نوشته‌های مخاطبان و دوستان خود قرار داده است. در این قسمت نظر دوستان کتابخوان بدون ویراستاری جدی منتشر می‌شود و نویسندگان مسئول دیدگاه‌های خود هستند. نوشته‌های بهتر شما را در فضای مجازی نیز منتشر خواهیم کرد. شما هم اگر کتابی خوانده‌اید که دوستش دارید و می‌خواهید به دیگران نیز توصیه بکنید برای ما بنویسید!