برچسب: شعر

شاعر همواره نسبتی با شمن دارد. شمن‌ها حكيم، طبيب و جادوگر بودند كه ميان مردمان قبيله خويش و عالم غيب وساطت می‌كردند. شمن از ديگرسو خبر می‌داد و تاريكی ذهن عشيره را به روشنايی تبديل می‌كرد. شاعر نيز با وام گرفتن واژگان از ناكجايی مرموز توجه انسان را به چيزی جلب می‌كند كه دغدغه ابدی اوست: مرگ و نسبتش با زندگی. هر شعری، اگر كه واقعاً شعر باشد، در شاعرانگی كلماتش سرانجام به سراغ مرگ می‌رود تا آن را برای انسان تحمل‌پذير سازد و در اين مسير عشق قوی‌ترين سلاح او است. پس شعر در نهايت مواجهه عشق است با مرگ. اهالی فقدان اما مرگ را پيش از وقوعش چشيده‌اند و بلا در ميان بی‌خبری ديگران بر آنان نازل شده است.

آزاد ماتیان معتقد است: «به قول حضرت سلیمان حکیم در عهد عتیق، شعر سرودن به زبان ملی در دیاسپورا به فریاد کشیدن در کویر می‌ماند.» ماتیان که شاعری از اقلیت ارامنه ایران است در تمام دفاتری که با محوریت‌های موضوعی منتشر کرده، بخشی از موقعیت خودش را در جهان به نمایش می‌گذارد. موقعیتش به عنوان یک شاعر، موقعیتش به عنوان یک عاشق، یک تبعیدی، یک شاخه‌ی تنها در میان باد.