کتاب کارگاه پیشرفته فیلمسازی با فیلمسازان بزرگ، مجموعه گفت‌وگوهای لوران تیرار، با کارگردانان تأثیر گذار و شهیر معاصر است.

تیرار، از میان لیست بلند و بالایی از کارگردانان، که برای مصاحبه در نظر داشت، موفق شد تا گفت‌وگوهای خود با 21 نفر از آنان را در این کتاب گرد بیاورد و سبک فیلمسازی و نگاه متفاوت هر کارگردان به هنر و سینما را بررسی کند.

نویسنده، در این مجموعه حدود بیست سوال اساسی و تخصصی مطرح می‌کند و در گفت‌وگو با هر کارگردان، به چندین پاسخ و راهبرد گوناگون می‌رسد. همین تفاوت دیدگاه‌ها، در عین ارزشمندی کار هر کارگردان، موقعیتی فراهم آورده است تا این کتاب برای دنبال کنندگان و شیفتگان سینما و همچنین فیلمسازان و فیلمنامه نویسان جوان و تازه‌کار، چون کارگاهی جذاب و الهام‌بخش باشد.

نویسنده در شش بخش، به این گفتگوها سامان می‌بخشد؛ جان بورمن، سیدنی پولاک و کلود سوته را به واسطه تلاش آنها برای تغییر سنت‌ها و مرسومات سینما پیش از دهه شصت، «پیشگامان» می‌خواند. وودی آلن، برناردو برتولوچی، مارتین اسکورسیزی و ویم وندرس را «فیلمسازهای تجدید نظر کننده» معرفی می‌کند که در دهه درخشان هفتاد، شروع به فعالیت کردند و در فرایند داستان‌گویی و فرم و محتوا، تغییراتی اعمال کردند.

پدرو آلمودوار، تیم برتون، دیوید کراننبرگ، ژان پیر ژونه و دیوید لینچ را برای سبک بصری خاص و خیال‌پردازانه‌شان، «رؤیاباف‌ها» می‌داند و در بخش «تفنگ‌های بزرگ» با فیلم‌های بزرگ و استودیویی اما در عین حال شخصی الیور استون و جان وو، همراه می‌شود.

با برادران کوئن، تاکشی کیتانو، امیر کاستاریکا، لارس فون تریه و وونگ کاروای، فصل «خون تازه» را آغاز می‌کند و با فیلمسازان مستقل و پیشتاز عصر خود به گفت‌وگو می‌نشیند. در بخش آخر هم ژان لوک گدار را در طبقه‌بندی مخصوص به خودش قرار داده و سبک و راه او را بررسی می‌کند.
نتیجه تمام این فصول، توصیه‌هایی است ارزشمند از زبان کارگردانان بزرگ و صاحب سبک، که همگی در این مجموعه جمع‌آوری شده‌اند تا مانند کتابی مرجع برای سینما دوستان و فیلمسازان عمل کنند.

درباره نویسنده

لوران تیرار، منتقد و کارگردان فرانسوی، 18 فوریه 1967 متولد شد. در 1989، از دانشگاه نیویورک، در رشته فیلمسازی فارغ‌التحصیل شد. چند سالی با استودیو برادران وارنر همکاری کرد و پس از آن به مدت هفت سال، در مجله فرانسوی استودیو به معرفی و نقد فیلم پرداخت. دو فیلم کوتاه، با نام‌های «منابع قابل اتکا» و «فردا روز دیگری است» و فیلم بلند «نیکولا کوچولو»، از تجربه‌های کارگردانی او به شمار می‌آیند.

بخشی از مقدمه نویسنده

من وسوسه شده بودم که از کارگردانان متفاوت سؤال‌های متفاوت بپرسم و مصاحبه را برای هر کدام جداگانه تنظیم کردم. اما به این نتیجه رسیدم که کار اشتباهی خواهد بود. در حقیقت خیلی زود روشن شد که مجذوب‌‌کننده‌‌ترین جنبه این مجموعه گفت‌و‌گو‌ها قرار است این باشد که چطور صد کارگردان، صد شیوه متفاوت برای ساخت فیلم دارند و همه آن‌ها هم درست است.

درس همه این گفت‌و‌گو‌ها در واقع این است که هر کسی می‌تواند شیوه و نگاه خودش را به فیلمسازی داشته باشد و همان را خلق کند. یک فیلمساز جوان ممکن است عاشق سبک بصری لارس فون‌ تریه باشد اما با شیوه وودی آلن در هدایت و کارگردانی بازیگران حس راحتی بیشتری داشته باشد. ممکن است که سبک هر دوی آن‌ها را به کار گرفت و با هم ترکیب کرد و آن‌ها را به چیز کاملاً جدیدی تبدیل کرد.