کتاب مرگ یکی دیگر از آثار مجموعه «تجربه هنر و زندگی» است که به سرپرستی «خشایار دیهیمی» با هدف پرداختن به فلسفه با زبانی ساده و پاسخگویی به سوالات مهم منتشر شده است.  کتاب فرصتی است برای آشنایی با نظرات بسیاری از فیلسوفان جهان درباره مرگ و این مقوله دیگر یک دنیای ناشناخته و یک مواجهه غریبانه نخواهد بود. کتاب از سه فصل تشکیل شده است، فصل اول در مورد مرگ و کنار آمدن با آن، فصل دوم درباره مرگ و نامیرایی و در فصل سوم به زیستن با مرگ می‌پردازد.

کتاب به نوعی تکلیف ما را با مرگ و انواع آن مشخص می‌کند و از منظرهای مختلف به آن می‌پردازد. چه مرگ‌هایی که ناگهان رخ می‌دهد و چه مرگ‌هایی که برای عزیزانمان پیش می‌آید، منبع کاملی است برای مواجهه با آن چه سبب ترس بسیاری است یعنی جدایی‌مان از دنیا و این‌که دیگر نیستیم و هیچ حقی برای نفس کشیدن در این دنیا نداریم.

در کتاب با کنار هم قرار گرفتن ایده‌ها و نظرات ادیان و فیلسوفان، وقتی اپیکور معتقد است: «مرگ برای ما هیچ است» و یا  شیوه‌های گوناگونی که ادیان مختلف برای مرگ آسان  پیشنهاد می‌کنند در واقع درمی‌یابیم که «ما با پذیرفتن این‌که خواهیم مرد به نحوه زندگی‌مان فکر کنیم» و البته راه‌های بسباری برای این روند وجود دارد که در بخش‌های مختلف کتاب به آن اشاره می‌شود.

درباره نویسنده

«تاد می» در سال 1955 درنیویورک سیتی متولد شد. او یک فیلسوف سیاسی است که درباره موضوعاتی نظیر آنارشیسم، ساختارگرایی و فلسفه اخلاق آثار متعددی نوشته است اما موضوعات ساده تری نیز توجه او را به خود جلب کرده است مانند یک زندگی شکننده یا یک زندگی قابل توجه. از علاقمندی‌هایش آموزش فلسفه به زندانیان است.

در سال 1989، می دکترای خود را در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در رشته فلسفه قاره دریافت کرد. در ابتدا بر فلسفه فرانسه متمرکز بود و اکنون بیش از سی سال است که فلسفه اخلاقی و سیاسی ، را آموزش می‌دهد و بر فلسفه فرانسه تمرکز کرده است.

بخشی از کتاب مرگ

* مرگ پایان هر واقعه دیگری در زندگی ماست. پایان دوستی ها، طرح و برنامه‌ها، و هر مشغله و ارتباط دیگر ما در این دنیاست. اگرچه مرگ تنها واقعه مهم زندگی ما نیست می تواند به نحوی فراتر از هر یک از دیگر وجوه زندگی ما، همه امور و وقایع دیگر را در خود مستحیل کند و همه وجوه دیگر را تحت سیطره اش در آورد.

*نخست مرگ پایان ما و پایان تجربه ماست. دوم، این پایان نوعی دستاورد یا هدف نیست؛ فقط متوقف شدن است و بس. سوم، مرگ هم امری است محتوم و هم نامعلوم. ما مطمئنیم که خواهیم مُرد، ولی نمی دانیم کِی. بنابراین مرگ نه تنها نقطه پایان زندگی ماست، بلکه بر سراسر آن سایه انداخته است. و در نهایت این سه خصوصیت باعث می شود تا به تردید بیافتیم که آیا زندگی ما اصلا معنایی دارد یا نه!