در دهه‌ی 1930 فیلادلفیا، جیمی فرانک دوازده ساله و بهترین دوستش لولا، روبه‌روی خیابان شیب پارک و خانه‌ی تیم بیسبال فیلادلفیا اتلتیک زندگی می‌کنند. خانواده‌های آن‌ها در روزهای بازی، پشت‌بام‌شان را به تماشاگران، با هزینه‌ی بسیار پایین‌تر از بلیط عادی اجاره می‌دهند.

کاهش فروش بلیط در پارک، مدیر و مالک پارک را بر آن می‌دارد که تصمیم بگیرند دیواری بسازند که دید را مسدود کند. جیمی و لولا راه‌های مختلفی برای جلوگیری از ساخت دیوار پیدا می‌کنند، زیرا می‌دانند که نه تنها منظره را از دست خواهند داد، بلکه خانواده‌هاشان نیز با از دست دادن درآمد فروش بلیط متضرر خواهند شد.

جیمی و لولا برای حفظ دوستی‌شان قوانینی نوشته‌اند، قوانینی که بر حسب ضرورت سطرهای جدیدی به آن می افزایند. اما هنگامی که جیمی ناامید می شود و نمی‌تواند کاری برای ساخته نشدن دیوار مرگ انجام دهد، با کشیدن نقشه و ایجاد اخلال در کار مدیران باشگاه وارد عمل می‌شود و با این کار قوانین دوستی را زیر پا می‌گذارد. لولا که در آغاز از او و نقشه‌هایش حمایت می‌کرد، با پر خطر شدن نقشه‌های جیمی کم‌کم کنار می‌کشد.

بین او و لولا شکاف ایجاد می‌شود و دوستی آن‌ها تقریباً از بین می رود. حالا جیمی مجبور است برای ترمیم دوستی‌اش هم تلاش کند.

کتاب خداحافظ آقای اسپالدینگ برای خوانندگانی که به تاریخ ورزش، مخصوصاً بیسبال علاقه دارند، گزینه‌ی مناسبی است. همه‌ی شخصیت‌ها عشق خود را به این بازی نشان می‌دهند، اما مهم‌تر از آن جایگاه آن‌ها در خانواده و جامعه است. دوستی جیمی و لولا بر پایه‌ی احترام و مراقبت متقابل بنا شده است، چیزی که اغلب در رابطه‌ی یک پسر و دختر 12 ساله یافت نمی‌شود.

روابط اعضای خانواده، همسایگان و همکلاسی‌ها صادقانه و ارزش‌مند است و تمامی اهالی محله هوای هم را دارند. کتاب خداحافظ آقای اسپالدینگ برخی از مسائل را در دوران رکود بزرگ آمریکا و تأثیر آن بر کسانی که بازی بیسبال را دوست داشتند، زنده می‌کند. عکس‌های قدیمی و یادداشت‌های نویسنده در انتهای کتاب یک امتیاز اضافی برای مخاطب است تا آن تاریخ را بیشتر درک کند.

جنیفر رابین بار، داستانش را با جزئیات خارق‌العاده ای روایت می‌کند. این داستان در مورد شخصیت‌ها است. آن‌ها هستند که داستان را می‌سازند و نویسنده واقعاً آن‌ها را در داستانش زنده می‌کند و طوری آن‌ها را می‌پردازد گویی سال‌هاست آن‌ها را می شناسی و در محله‌شان زندگی می‌کنی. جیمی و لولا بهترین دوستان هم‌دیگرند و هیچ‌کس آن‌ها را مانند یک‌دیگر درک نمی‌کند.

راوی؛ جیمی، افکار، رویاها و عشقش به بیسبال را با مخاطب به اشتراک می‌گذارد. نیمه‌های رکود بزرگ است و همه اعضای خانواده هر کاری که می‌توانند برای آوردن غذا به سر میز انجام می‌دهند، حتی اگر این به معنای کار هر شب بعد از مدرسه یا بیدار شدن قبل از آفتاب برای شروع کار در روز شنبه یا یکشنبه باشد.

جیمی و لولا نیز از این قاعده مستثنی نیستند و عشق آن‌ها به بیسبال در این روزگار سخت کمک می‌کند تا ذهن خود را از اضطراب زندگی خود دور نگاه دارند. جیمی که برای رسیدن به هدفش دست به انجام کارهای احمقانه‌ای می‌زند، در نهایت، تصمیم می‌گیرد با انتخاب‌های بد خود روبرو شود. او با جلب احترام جامعه‌ی خود در این مسیر، درس‌های جدیدی را نیز می‌آموزد.

این داستان نمونه خوبی است از این‌که چطور می‌توان یک رمان مستند-تاریخی نوشت و خوانندگان علاقه‌مند که وقایع تاریخی را دنبال می‌کنند، خواهند دانست که چگونه با ترسیم پیوندهای ضمنی یا صریح رویدادها و مسائلی که امروز با آن روبرو هستیم، تاریخ را هم توصیف کنند. کتاب خداحافظ، آقای اسپالدینگ یک انتخاب عالی برای نوجوانانی است که ژانر داستانی-تاریخی را برای خواندن دوست دارند.

کتاب صفحه‌آرایی خوبی هم دارد. در ابتدای اکثر فصل‌ها، نقل‌قول‌های تاریخی از روزنامه‌های آن زمان آورده شده است و در پایان کتاب هم عکس‌های قدیمی از شخصیت‌های ذکرشده به همراه چند نکته و واقعیت تاریخی درج شده است.