برچسب: محمدعلی سپانلو

گشت‌وگذار در ادبیات فارسی ایران برای پیدا کردن تصویر «کارمند» باید جست‌وجویی نسبتاً بی‌انتها باشد. برای کوتاه کردن مسیر و نیز رسیدن به قصه‌هایی که خواندنشان به‌خودی‌خود ارزش دارد، انتخاب‌های این نوشته از بین دو کتاب مرجع ادبیات داستانی انجام شده‌اند؛ بازآفرینی واقعیت (مجموعه‌ ۲۷ قصه از ۲۷ نویسنده معاصر ایران) و نیز جلد دوم همین کتاب با عنوان در جست‌وجوی واقعیت که هر دو را محمدعلی سپانلو (۱۳۹۴-۱۳۱۹) نوشته است. داستان‌های کارمندی در این دو کتاب بین سال‌های ۱۳۴۴ تا ۱۳۶۶ نوشته شده‌اند. قصه‌هایی بر خلاف موضوع مرکزی ظاهراً کسالت‌بارشان، خواندنی و به‌یادماندنی که نویسندگانشان در آن‌ها فضاهایی منحصربه‌فرد خلق کرده‌اند.

ساعدی دنیایی پرهراس خلق می‌کند برازنده‌ی عنوان کتاب‌هایش: ترس‌ولرز، واهمه‌های بی‌نام‌ونشان، … دنیایی که هم از موقعیت عینی آدم‌ها ناشی می‌شود (موقعیت دایی‌ بزرگ و ترس از لو رفتن، فقر و گرسنگی) و هم از ترس‌های ناشناخته‌ی آن‌ها (گریه‌ی بی‌دلیل، ترس از اتفاق بد، ترس از شب و تاریکی و ماه‌گرفتگی). این‌ها جای توصیف ذهنیات را می‌گیرند. حضور پررنگ قبرستان‌ها و ماشین اموات و صدای کندن قبر از حضور مرگ در یک قدمی حکایت می‌کند.