«بزرگ‌ترین آرزویش این نیست که از خط پایان بگذرد یا مردم تشویقش کنند؛ بزرگترین آرزویش این است که مردم خودش را ببینند نه وضعیتش را.

این تنها چیزی است که هر کسی با هر نوع ناتوانی از دیگران می خواهد. از ظاهر آدم‌ها یا از چیزی که متوجه‌اش نمی شوید، در موردشان قضاوت نکنید؛ سعی کنید آن‌ها را بشناسید.»

کتاب رؤیای دویدن، داستان دختر شانزده‌ ساله‌ای به‌نام «جسیکا» است؛ جسیکا استعداد فوق‌العاده‌ای در دویدن دارد و با پشتکاری که دارد آینده‌ی درخشانی در انتظارش است، او به‌تازگی رکورد جدیدی در مسابقات دوی 400 متر ثبت کرده است. هنگامی که با اتوبوس به همراه هم‌تیمی‌هایش از مسابقه در حال برگشتن هستند، یک تصادف رانندگی رخ می‌دهد. در این تصادف، یکی از بچه‌های تیم، به‌‌نام لوسی در‌جا فوت می‌کند و پای راست جسیکا از زیر زانو قطع می‌شود.

از دست دادن یک پا، برای همه دردناک است اما برای جسیکا که دویدن همه‌ی زندگی‌اش بود و با دویدن می‌توانست حال خود را خوب کند و به نوعی همه‌ی آینده‌اش بود، مانند کابوسی وحشناک و تمام‌نشدنی است. تحمل این موضوع چنان برای جسیکا سخت است که آرزو می‌کند؛ کاش به‌جای لوسی بود یا کاش دستش قطع شده بود.

یکی از بهترین موضوعاتی که کتاب به آن اشاره کرده است، این است که برخورد مردم با کسانی که دچار معلولیت هستند، با ترحم و دلسوزی است که این، نه تنها مشکل آن‌ها را برطرف نمی‌کند بلکه آن‌ها را بسیار ناراحت و دل‌شکسته می‌کند و یا مردم آن‌ها را نادیده می‌گیرند چون فکر می‌کنند این‌گونه راحت‌تر است اما این باعث می‌شود که این افراد وضعیت‌شان را سخت‌تر قبول کنند و گاهی باعث می‌شود که فکر کنند به اندازه‌ی کافی خوب نیستند یا لایق دوست داشته شدن نیستند.

 در این کتاب، علاوه بر اشاره به موضوعات مربوط به افراد با جسم‌های خاص، به انگیزه و امیدواری بسیار اشاره شده است. با امید و تلاش می‌توانیم به اهداف بسیار بزرگی که حتی باورکردن‌شان هم سخت است، برسیم و معجزه‌های واقعی را در دنیا و زندگی‌مان بسازیم. همچنین در این کتاب، اهمیت دوستی و کمک کردن خیلی پررنگ است. چقدر باور شدن توسط دوستان، خانواده و معلمان می‌تواند به ما در رسیدن به اهدافمان کمک کند. داشتن دوستان خوب که در لحظات تلخ و شیرین زندگی همراه ما هستند، می‌تواند کمک بسیاری به ما بکند و باعث شادی و آرامش ما بشود. 

داستان این کتاب به‌قدری الهام‌بخش، زیبا و قوی است که نه تنها نوجوانان بلکه نظر همه‌ی مردم را به خود جلب می‌کند ولی در نسخه‌ی‌ اصلی و نسخه‌ی ترجمه شده، رده سنی کتاب 12+ است. می‌توان گفت علت آن، متن روانش است که در هر دو نسخه باعث درک راحت‌تر آن شده است.

نویسنده‌ی این کتاب، خانم وِندالین وَن درانن خیلی دقیق و باور‌پذیر داستان را بیان کرده به‌طوری که هنگام خواندن، نمی‌توان آن را کنار گذاشت و وقتی که تمام می‌شود، خواننده چنان تحت تأثیر قرار می‌‌گیرد که نمی‌تواند به راحتی کتاب دیگری بخواند و می‌تواند آن را دوباره و دوباره بخواند. این کتاب علاوه بر اینکه نامزد جوایز متعددی شده است، برنده سه جایزه Schneider family book award for teen) book2012 , Dorothy canfield fisher children’s book award2013 , South Carolina book award for junior2014)  شده است. البته موفقیت نسخه‌ی فارسی این کتاب، مدیون ترجمه روان خانم آناهیتا حضرتی هم هست.