درباره‌ی کتاب «صد سال داستان‌نویسی ایران»
پویش «صد سال شمسی، ده داستان فارسی» و نظرخواهی درباره‌ی آثار برتر ادبیات داستانی سده‌ی چهاردهم شمسی که هم اکنون در جریان است، در اصل هدفش این بود که به بهانه‌ی پایان این سده، نگاهی بکنیم به آن‌چه بر ادبیات داستانی ما در این صد سال گذشته است و برخی از آثار کمتر شناخته شده یا ناشناخته‌ی این حوزه را به علاقه‌مندان تازه‌قدم‌تر این عرصه معرفی کنیم.
پویش «صد سال شمسی، ده داستان فارسی» و نظرخواهی درباره‌ی آثار برتر ادبیات داستانی سده‌ی چهاردهم شمسی که هم اکنون در جریان است، در اصل هدفش این بود که به بهانه‌ی پایان این سده، نگاهی بکنیم به آن‌چه بر ادبیات داستانی ما در این صد سال گذشته است و برخی از آثار کمتر شناخته شده یا ناشناخته‌ی این حوزه را به علاقه‌مندان تازه‌قدم‌تر این عرصه معرفی کنیم.
شکی نیست که در طول این سده پژوهشگرانی به شیوه‌ی عمیق‌تر و روش‌مندتر به تاریخ ادبیات داستانی فارسی پرداخته و عمری را صرف بررسی دقیق‌تر محصولات ادبی و آفرینندگان رمان و داستان کوتاه به زبان فارسی صرف کرده‌اند. معرفی این آثار هم جزئی از پویش «صد سال شمسی، ده داستان فارسی» است.
هفته‌ی گذشته طی مقاله‌ای به معرفی تعدادی از کتاب‌هایی پرداختیم که به صد سال داستان کوتاه فارسی اختصاص داشتند و نمونه‌هایی از این داستان‌ها را در مجموعه‌هایی در اختیار خوانندگان گذاشته بودند؛ کتاب‌هایی چون «بازآفرینی واقعیت» محمدعلی سپانلو و «هشتاد سال داستان فارسی» حسن میرعابدینی.
همان جا اشاره کردیم که حسن میرعابدینی را بیشتر به خاطر کتاب «صد سال داستان‌نویسی ایران» می‌شناسیم که به جرات می‌توان گفت تنها تاریخ ادبیات داستانی معاصر ایران است. در این پرونده به بررسی این کتاب پرداخته‌ایم. سه نوشته هریک به یکی از جلدهای این کتاب اختصاص دارد و یک نوشته به روش و دیدگاه نظری نویسنده می‌پردازد. پاسخ‌های حسن میرعابدینی به پرسش‌های وینش، بخش دیگری از این مجموعه است که امیدواریم برای خواننده‌های ما مفید باشد و آن‌ها را به خواندن این اثر ارزشمند ترغیب کند.
صد سال داستان‌نویسی ایران: دیدگاه‌ها و روش‌ها
صدسال داستان‌نویسی ایران: گزیده‌ی جلد اول
صد سال داستان‌نویسی ایران، جلد دوم: از آرمان‌گرایی تا انزوا
ادبیات داستانی دهه شصت: سیاست‌زدگی.. و سیاست‌گریزی
درباره‌ی کتاب «صد سال داستان‌نویسی ایران»
این مقاله را ۲۰ نفر پسندیده اند
