مردی در تبعید ابدی

دهه‌های چهل و پنجاه برای ادبیات و هنر ایران، جزو دهه‌هایی طلایی و پرآثار محسوب می‌‌شوند. آثاری که بعد گذشت بیش از 40 سال هنوز جزو خواندنی‌ترین و گاه پرفروش‌ترین کتاب‌های حال حاضر هستند.

نادر ابراهیمی یکی از این نویسندگان معاصر است که آثارش همچنان در کتاب‌فروشی‌های سطح شهر لقب پرفروش ماه و سال را به دوش می‌کشند. ابراهیمی متولد 1315 در تهران است. وی علاوه بر نوشتن چندین رمان و داستان کوتاه در زمینه فیلم‌سازی، روزنامه‌نگاری و ترانه‌سرایی نیز فعالیت داشته است. ابراهیمی در 16 خرداد 1387 و در سن 72 سالگی دار فانی را وداع گفت.

او پس از گذراندن تحصیلات متوسطه وارد دانشکده حقوق شد، ولی پس از دو سال رشته حقوق را رها کرد و مشغول تحصیل در رشته زبان و ادبیات انگلیسی شد و مدرک لیسانس خود را در این رشته گرفت.

یکی از ویژگی‌های مهم نادر ابراهیمی عناوین مختلف شغلی بود که در تمام عمر با خود به همراه داشت. او که انسانی به شدت تجربه‌مند بود در کتاب ابن مشغله خود به شرح مشاغل مختلفی که در آنها دستی بر آتش داشت، پرداخته است. اما تمرکز تعداد بالایی از آثار نادر ابراهیمی بر روی ادبیات کودک و نوجوان بوده است. وی با همکاری همسرش موسسه «همگام با کودکان و نوجوانان« را تاسیس کرد.

این مؤسسه با هدف فعالیت متمرکز و تخصصی برای کودکان و نوجوانان در حیطه نوشتن، ترجمه، نقاشی و عکاسی و … و همچنین انجام پژوهش‌های مدون درباره خلق‌وخو و رفتار و زبان کودکان و شیوه یادگیری آن‌ها برپا شد.

در سال‌های اخیر برخی از کارهای وی به کتاب‌های صوتی نیز تبدیل شده‌اند که از استقبال عمومی نیز برخوردار بوده‌اند.

مردی در تبعید ابدی

کتاب مردی در تبعید ابدی را شاید بتوان متفاوت‌ترین کتاب نادر ابراهیمی دانست. داستان این کتاب روایت زندگی ملاصدرای شیرازی، صدرالمتالهین است و زبان نثر کتاب نسبت به زبان همیشه روان و موزون ابراهیمی کمی ثقیل و سخت‌خوان است. روایت زندگی ملاصدرا روایت یکی از فیلسوفان بزرگ و نبوغ سرشار اوست که در عصر خویش و توسط اطرافیانش، به رسمیت شناخته نشد و انزوا و تبعیدی ابدی را برای وی به ارمغان آورد.

در بخشی از کتاب آمده است:

«تقلید، در صورتى تقلید است که مقلّد، انسانى بالنسبه فرهیخته و صاحب راى باشد. مقلد باید که خود قدرت تشخیص نیک از بد، درست از نادرست، راه از بیراه را داشته باشد؛ اما گرفتار شک میان این و آن باشد. مقلد، براى آن تقلید نمى‌کند که بار مسئولیت‌ها را از گرده خود بردارد و بر دوش اهل فضل بگذارد. مقلد مغلوب، تقلید را هم بى‌قدر مى‌کند.»