عباس کیارستمی را می‌توان از بزرگترین و تأثیرگذارترین کارگردانان سینمای ایران دانست.

در اول تیر ماه 1319 چشم به جهان گشود. در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، در رشته نقاشی تحصیل کرد. مدتی را به عنوان نقاش تبلیغاتی و طراح تیتراژ سپری کرد. در 1349، با جان گرفتن موج نوی سینمای ایران، فیلم نان و کوچه را ساخت. در دوران همکاری با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، فیلم‌های ارزشمندی را عرضه کرد. در حین این تجربیات، راه و سبک خود را انتخاب کرد و اولین فیلم بلند خود، گزارش را در 1356 جلوی دوربین برد.

خانه دوست کجاست؟ ساخته سال 1365 را اولین فیلم از سه‌گانه کوکر می‌شمارند که شهرتی جهانی یافت و مورد توجه منتقدان قرار گرفت. در 1376، با طعم گیلاس برنده نخل طلای جشنواره کن شد. نگاه و سبک منحصر به فرد او، مسیرهای تازه‌ای را در سینما گشود و جلوه‌هایی از هنر عالی را به نمایش گذاشت؛ چنانکه ژان لوک گدار، کارگردان بزرگ فرانسوی، می‌گوید: «سینما با گریفیث آغاز و با کیارستمی پایان می‌یابد.»

گفتگوهایی با #عباس-کیارستمی، شامل مصاحبه‌های مفصل گادفری چشایر با اوست. مقاله‌ای با نام «ایرانیی که چشم جهان را خیره کرد» (مقاله چاپ شده چشایر در نیویورک تایمز)، گفتگوی صالح نجفی، نویسنده و مترجم با این کارگردان و همچنین دیباچه احمد کیارستمی و نوشته‌های ریچارد برودی، نویسنده نشریه نیویورکر، نیز بخش‌هایی خواندنی از این کتاب هستند.

گفت‌وگو‌ها هر کدام به یکی از آثار کیارستمی اختصاص یافته‌اند. صمیمیت و راحتی بین مصاحبه‌گر و کارگردان، که حاصل بیش از بیست سال دوستی آن دو است، به مطرح شدن بحث‌هایی فراتر از مراحل ساخت فیلم و داستان آن‌ها می‌انجامد و روحیات و عواطف کارگردان در طول فعالیتش بازگو می‌گردد.

شناخت دقیق و علاقه زیاد چشایر به سینمای کیارستمی، سبب شده تا در این مجموعه، صحبت‌هایی از آثار کمتر دیده شده‌‌ این هنرمند، که اغلب حاصل همکاری او با کانون پرورش فکری بوده‌اند نیز به میان بیاید و از این طریق، روند کاری فیلمساز هم نمایان گردد.

درباره نویسنده

گادفری چشایر، زاده 1951، منتقد و نویسنده آمریکایی است. او سابقه همکاری با نشریاتی نظیر ورایتی، نیویورک تایمز، فیلم کامنت، ایندیپندنت و سایت راجر ایبرت را در کارنامه خود دارد. به عنوان رئیس هیئت مدیره حلقه منتقدان فیلم نیویورک (NYFCC) نیز فعالیت کرده و سه بار برنده جایزه بهترین نقد هنری از انجمن آلترناتیو گشته است.

چشایر به واسطه پوشش‌دهی اخبار جشنواره‌‌ای در نیویورک، برای اولین بار با سینمای ایران آشنا و بلافاصله شیفته آن می‌شود. با سفرهای متعدد، گفت‌وگو با کارگردانان و هنرمندان و مطالعه تاریخ، ادبیات و موج نوی سینمای ایران، به شناختی عمیق از حال و هوای ایران می‌رسد. تعدادی از گفت‌وگو‌های کتاب حاضر نیز، در طی همین سفرها صورت گرفته‌اند.

او با بررسی سینمای کیارستمی، آثار وی را در طول فعالیتش، به سه دسته تقسیم می‌کند که در گفت‌وگوها نیز به چشم می‌خورند و در درک بهتر سیر تجربیات این کارگردان، به یاری مخاطب می‌آیند: دوره کانون، دوره شاهکارها و دوره آزمونگری.
انتشار این مصاحبه‌ها، همزمان با توزیع گسترده نسخه‌های ترمیم شده تعداد زیادی از فیلم‌های کیارستمی با همکاری شرکت mk2 فرانسه و Criterion Collection آمریکا صورت گرفت.

بخشی از کتاب گفت‌وگوهایی با عباس کیارستمی

کیارستمی: «درباره پنج حس‌مان همه‌چیز را می‌دانیم، ولی هیچ وقت درباره رؤیا کردن فکر نمی‌کنیم. یک وقت بود که فکر می‌کردم اگر از من بخواهند بین حس بینایی و توان رؤیا کردن انتخاب کنم، رؤیاها را انتخاب می‌کردم چون، حتی اگر چشم‌هایمان را بگیرند، باز می‌توانیم به یاری رؤیاهایمان زندگی‌مان را بهتر کنیم. آخر بدون رؤیاها آدم چگونه می‌تواند زندگی کند؟»