من بر این باورم که از زمان سرودن نخستین شعر نوجوان تا کنون، در پیاده‌رو بر قله‌ی این گونه‌ی شعری جای گرفته و همچنان می‌درخشد. تا جایی که حتی شاعر آن هنوز نتوانسته است از آن فراتر رود و ارتفاع بلندتری را فتح کند. از این رو همچنان می‌توان این

قدرت داستان با کفش‌های دیگران راه برو در این است که لحظه به لحظه احساسات مختلف ما را برمی‌انگیزد و ما را با شخصیت‌های اصلی داستان همراه می‌کند. در آخر خودمان را جای شخصیت‌ها می‌گذاریم و می‌خواهیم آن‌ها و اتفاقاتی را که برایشان افتاده، درک کنیم. غم‌های سالامانکا برای ما،

قصه‌ها و داستان‌ها هزار و یک کارکرد دارند که یکی از آن هزار، نمایش ارزش‌ها و نگرش‌ها است. از اولین داستان‌های تصویری که روی دیواره‌ی غارها خلق شد تا افسانه‌هایی که دهان‌به‌دهان نقل و ماندگار شده‌اند، همگی بن‌مایه‌ی آگاهی و آزادی داشته‌اند و ابزاری بوده‌اند برای ارتباط برقرار کردن، گفت‌وگو

کتاب سیاه و سفید، چهار داستان جدا را روایت می‌‌کند که در آغاز نمی‌توان ارتباطی بینشان پیدا کرد و حتی زمان وقوعشان نیز یکسان نیست. هر صفحه، به چهار کادر تقسیم شده که در هر کدام، یک داستان روایت می‌شود. دیوید مکاولی، نویسنده و تصویرگر کتاب سیاه و سفید به

لبخندها، روایت واقعی و مستند از زندگی رینا تلگمایر داستان‌نویس و تصویرگر کتاب است. او تقریباً موبه‌مو اتفاقاتی را که درباره‌ی دندانش می‌افتد، برای ما با تصویر بازگو می‌کند. رینا از روزی می‌گوید که قبل از به زمین خوردنش مجبور می‌شود برای ارتودنسی به دندان‌پزشکی برود، اما خبر ندارد که

مت لموث نویسنده و تصویرگر آمریکایی در کتابما اینطوری زندگی می‌­کنیم با کنار هم قرار دادن تصاویر مختلف، مخاطب را به مقایسه‌ی زندگی کودکانی از کشورهای متفاوت فرا می‌خواند و اینجاست که تفاوت­‌ها و شباهت‌­های آن­ها آشکار می‌­شود. تفاوت‌هایی که باعث شگفتی می‌­شوند و شباهت‌­هایی که تفاهم را به یاد

جنگ مسلماً تاثیر واضح و آشکاری روی زندگی کودکان و نوجوانانی گذاشت که آن را تجربه کردند. کودکان آن روز که حالا کودکی خود را با صدای آژیر خطر به یاد می‌آورند و نوجوانانی که شناسنامه‌های خود را برای رفتن به جبهه دستکاری کردند، تاثیرش را فراموش نمی‌کنند. کودکان و

در حالی‌که بیشتر کتاب‌های تصویری بازار ایران از ادبیات انگلیسی‌زبان و مخصوصاً کشور آمریکا برای ترجمه انتخاب می‌شوند، دیدن تصاویر ساده و فضای شاعرانه و متفاوت کتابی فرانسوی شبیه نشستن زیر سایه‌ی یک درخت است، فرصتی برای فاصله گرفتن از روزمرگی‌ها و کشف دوباره‌ی دنیای اطراف.

«وسط راهروی تاریک» از آن کتاب‌هایی است که مخاطب کودک را دست کم نگرفته و حس ترس را به عنوان یکی از حس‌های انسانی جدی گرفته است، گرچه بسیاری از بزرگسالان مخالف هستند که کودکان کتاب‌های ترسناک بخوانند، به دلیل اینکه نگرانند تا کودکان بیشتر بترسند. در صورتی که روبرو

بسیاری از آثار علمی-تخیلی خیلی زود و با پیشرفت‌های تکنولوژیک کهنه می‌شوند و دیگر دیدن و خواندن آن‌ها شوقی برنمی‌انگیزد. چه چیزی باعث شده «کوه‌های سفید» و دو کتاب بعدی این سه‌گانه در این زمره نباشند؟ کریستوفر به جای این‌که بنشیند و به فکرهای بیهوده‌ای بپردازد که چه خواهد شد