از دور که نگاه می‌کنید شاید این سوال برایتان پیش بیاید که این‌که یک نفر کی بیدار می‌شود، چه می‌خورد، چه می‌خواند و چطور سر می‌کند تا شب بیاید، سطحی و معمولی باشد. این‌که قبل قهوه مدیتیشن می‌کنند یا بعدش، چه کتابی می‌خوانند، پیاده سرکار می‌روند یا در روز چقدر تلویزیون نگاه می‌کنند، همه آداب روزانه‌ای عده‌ای است که نام‌های مشهوری دارند اما همین رفتارهای روزانه و خلاقانه است که سبب شده تا آنان افرادی متفاوت بشوند . افرادی که تاثیر آثار و یادگارهای‌شان زندگی روزمره ما را تغییر داده است.

کتاب آداب روزانه شرح همین کارهای روزانه، احوال و عادات کاری افرادی مشهور و تاثیرگذار است. در ميان اين شخصيت‌ها، هم هنرمند و فيلسوف ديده می‌شود، هم موسيقيدان و نقاش و مجسمه‌ساز، و هم کارگردان و دانشمند. می‌توان از آدم‌های معروف چند قرن گذشته هم ردی پيدا کرد.

وقتی کتاب را می‌خوانید جواب چند سوال برایتان پیدا می‌شود، این که می‌شود هم اثری منحصر به فرد خلق کرد و هم گذران زندگی کرد، می‌شود هم خوب خوابید هم کار زیاد کرد و درآمد زیاد به دست آورد و به قولی می‌توان هم آسوده بود هم کار بزرگ انجام داد و نکته شاید جالب توجه این که بزرگان هیچ‌گاه حتی ثانیه‌ای را از دست نمی‌دهند! البته همه هم این طور نیستند، برخی از این افراد تنها یک کار منحصر به فرد انجام داده‌اند و افسار زندگی در بقیه روزهای زندگی‌ از دستشان در رفته است و درگیر مشروب و سیگار و تنهایی شده‌اند.

 این کتاب همچنین با ترجمه «حسن کامشاد» در نشر «فرهنگ معاصر» منتشر شده است.

درباره نویسنده 

ميسن کاری یکی از همین وبلاگ‌نویسانی است که خودش از تنبلی بعد از ظهر رنج می‌برد، چشمه خلاقیتش فقط صبح‌ها روشن بود . در سال 2017 وقتی در دفتر مجله‌ای باید اثری را تحویل می‌داد دوست داشت هرکاری انجام دهد غیر از نوشتن آن داستان که موعدش فردا صبح بود. از همانجا بود که زندگی روزمره افراد مشهور را پیدا کرد و هر روز در وبلاگش انتشار داد و در سال 2019 آن را به چاپ رساند. کری البته بعدا دنباله‌ای به نام آیین‌های روزانه: زنان در محل کار منتشر کرد که درباره زندگی کاری روزانه 143 نویسنده، هنرمند و مجری زن بود.

او علاوه بر گردآوری کتاب‌های آیین‌های روزانه، به مدت ده سال ویراستار مجله طراحی بود و به‌عنوان سردبیر متروپلیس کار کرد. نوشته‌های او در نیویورکر، نیویورک تایمز، وال استریت ژورنال، منتشر شده است و همچنین در مورد فرآیند خلاقیت سخنرانی‌های زیادی انجام داده است.

بخشی از کتاب آداب روزانه

*شیلر شاعر، مورخ، فیلسوف و نمایش‌نامه‌نویس آلمانى در اتاق کارش کشویى داشت پر از سیب‌هاى گندیده. مى‌گفت باید بوى پوسیدگى آن‌ها را احساس کند تا براى نوشتن انگیزه بیابد. او تقریبا همیشه شب‌ها مى‌نوشت، چون تحمل مزاحمت کسى را نداشت.

تابستان‌ها ترجیح مى‌داد در هواى آزاد کار کند، در مجاورت خانه‌باغ کوچکش در حومه‌ى شهر ینا. ساعات دراز تألیف شبانه نه‌تنها به مدد قهوه، شراب، شکلات و بوى سیب گندیده، بلکه با توسل به دود و انفیه ممکن مى‌شد. احتمالاً این شب‌بیدارى‌ها خود یکى از علل مزاج بیمار و نارسایى‌هاى جسمانى همیشگى شیلر بود. اما او نمى‌توانست از این عادت دست بردارد.

تنها با به کارگیرى این شیوه بود که مى‌توانست زمانى را که لازمه‌ى خلاقیتش بود به دست آورد و از مزاحمت دیگران مصون بماند. یک بار به دوستى نوشت: «ما از شناخت گنجینه‌ى عظیم خویش غافل بوده‌ایم، زمان. اگر از آن بهره‌ى وافى ببریم، ما را به چیزى شگرف بدل مى‌کند.»

* بتهوون سپیده‌دمان بیدار می‌شد و بی‌آن‌که وقت تلف کند، به کار می‌پرداخت. صبحانه‌اش فنجانی قهوه بود که خودش با وسواس آن را آماده می‌کرد. اعتقاد داشت که برای هر فنجان، شصت دانهٔ قهوه لازم است و اغلب آن‌ها را یکی‌یکی می‌شمرد تا کم وزیاد نباشد. بعد پشت میزش می‌نشست و تا ساعت دو یا سه بعدازظهر کار می‌کرد. در میانهٔ کار، گاهی به خود استراحتی می‌داد و برای پیاده‌روی از خانه بیرون می‌زد.

این کار خلاقیتش را شکوفا می‌کرد. (شاید از این روی بود که قدرت خلاقهٔ او در ماه‌های گرم سال فزونی می‌گرفت.) نیمروز غذایی می‌خورد و عازم پیاده‌روی سخت و طولانی‌ای می‌شد که تا دم غروب ادامه می‌یافت.