در كشور ما هیچ‌چیز به اندازه‌ی زبان فارسی اهمیت ندارد. اهمیت آن در این است كه ما شب و روز به آن تكلم می‌كنیم.

هرچه می‌آموزیم و آموخته‌ایم به این زبان است. هرچه را به دیگران منتقل می‌كنیم و هرچه را از سرزمین‌ها و زبان‌های دیگر می‌گیریم باز از راه همین زبان می‌گذرد… . “این زبان از زمان یعقوب لیس، یعنی از زمانی كه رویگر سیستانی در واكنش به عربی‌سرودن شعرای ایرانی گفت:

“چیزی كه من اندر نیابم چرا باید گفت” زبان نوشتار سراسر ایران شد… . “

گمان ندارم زبان فارسی در طول این عمر هزاروچندساله‌ی خود، از زمان ساسانیان تا پیش از ورود به دوران جدید، وارد مباحثی از این دست شده باشد كه آیا خطری آن را تهدید می‌كند یا نه، …

این مباحث از زمانی آغاز شد كه فارسی‌زبانان با دنیای غرب آشنایی یافتند و علم و تكنولوژی و فرهنگ غرب به‌مثابه آواری بر سر آن‌ها فرود آمد… . به غیر از زبان، بحث تغییر خط هم در آن دوره‌ی هزاروچندساله هرگز مطرح نبوده است…