گاهی این سوال برایمان پیش می آید که چرا هر کدام از ما در مواجهه با سوگ و مرگ، روش خاص خود را داریم یا چرا بسیاری از فرهنگ‌ها در مواجهه با این فقدان آیین و آداب خاص خود را در نظر گرفته‌اند و هرکسی از منظری با آن مواجه می شود.

کتاب حس کردن فرهنگ یک کار پژوهشی با نثری جذاب و موضوعاتی شیرین و قابل توجه است، مجموعه‌ای از نه پژوهش میدانی مردم‌نگارانه در اجتماعات عشایری قره-داغ آذربایجان و جوامع شهری تبریز و تهران با موضوع‌های متنوع از هنر تا مناسک عزاداری، از گردشگری تا خوانندگی و از فوتبال تا بیمارستان که بر اساس رویکرد نظری مردم‌شناسی ارزیابی و پژوهش شده است. در این رویکرد ادراکاتی چون چشیدن، لمس کردن، دیدن، حرکت کردن، شنیدن و بوییدن، نیز مدنظر قرار گرفته‌اند، نه به عنوان عمل‌های بیولوژیک صرف بلکه به عنوان کارکردهای اجتماعی و انتقال دهنده‌ی معانی و ارزش‌های فرهنگی بررسی شده‌اند. در واقع این تحقیق‌ها بر اساس میزان مشارکتی بودن کار میدانی در سه گروه قرار گرفته است: مشاهده در فرهنگ، پرسه‌زنی در شهر و غوطه‌وری با درد.

این کتاب مجموعه‌ای از پژوهش‌های مردم‌نگارانه در سه بخش است، بخش اول مشاهده در فرهنگ و هنر، بخش دوم پرسه‌زنی در مناسک و شهر و بخش سوم غوطه‌وری در غم، شور و درد.
دو موضوع متفاوت در این کتاب وجود دارد که زاویه دیدی تجربه نشده را مد نظر داشته است: «با مادرای بی قرارت گریه کردم: مرثیه محسن چاووشی برای جنگ و کربلا» و «ماشین‌مندی و بدن ثانویه : مردم نگاری با حرکت در مناسک عزاداری تهران».
این دو بخش، زاویه دید متفاوتی به مرگ و عزاداری و فقدان داشته‌اند. کسانی که از دست رفته‌اند و دیگرانی که بدون شناخت برایشان یا به بهانه‌اشان عزاداری می‌کنند.

درباره نویسنده 

اصغر ایزدی جیران، استاد دانشگاه و نویسنده این کتاب، نتیجه پژوهش میدانی خود را که از دوسال بعد دریافت دکترایش از سال 1384 تا زمستان 1399 جمع‌آوری کرده، در کتاب حس کردن فرهنگ ارائه کرده است.
او مدرک کارشناسی علوم اجتماعی را از دانشگاه تبریز در سال 1385 دریافت کرد و دو سال بعد از دانشگاه تهران با مدرک کارشناسی ارشد مردم‌‌شناسی فارغ التحصیل شد و چون دارای رتبه برتر بود در همین دانشگاه وارد رشته دکترای مردم‌‌شناسی فرهنگی و در سال 1391 فارغ التحصیل شد. او اکنون استادیار مردم‌شناسی دانشگاه تبریز است و علایق پژوهشی متعددی نظیر جوامع گله‌دار، کشاورز، و شکارچی، فرهنگ، اجتماعات حاشیه‌نشین، خانواده؛ خویشاوندی، مردم‌‌شناسی پزشکی و … دارد و همچنین چند آکادمی تخصصی و گروه مردم‌شناسی را در دانشگاه‌ها و مراکز مختلف  تاسیس کرده است.
او با اشاره به نقش کودکی‌‍‌اش در باره زاویه دید پژوهشی آثارش می نویسد :«دوران بچگی و نوجوانی من جز با درد و رنج نگذشت. دوران جوانی‌ام به تحقیر شدن و طرد شدن گذشت و این‌ها باید همان تجربه‌هایی باشد که مرا به دوره سوم کشاند: دوره خشونت، جامعه و رنج.»

بخشی از کتاب

 
*مسئله پژوهشی من این است که چگونه شعر، موسیقی، خواننده در دوران معاصر می‌توانند احساس و تصوری جدید در خصوص رخدادهای ملی، مثل جنگ ایران و عراق و رخدادهای دینی، همچون مبارزه امام حسین(ع) و یارانش در واقعه کربلا بدهند. در واقع چگونه سنت و ارزشهای آن با واسطه‌گری هنر معاصر، در ژانری جدید به لحاظ فرم و محتوا باز تولید شوند و از این طریق اعضای معاصر و جوان جوامع مدرن ایران را با خود درگیر سازند . محسن چاووشی در طی حدود ده سال فعالیت حرفه‌ای در زمینه‌های آهنگسازی و خوانندگی موسیقی مدرن، با سبک‌های متنوعی همواره به مسایل ملی و دینی پرداخته است.

* بدن رسانه‌ای قدرتمند، هم در تجربه مناسکی و هم در انتقال مفاهیم مناسکی است. تهرانی‌ها همان طور که در روزهای شادی، بدن و تکنولوژی‌های متصل به آن را در راستای مفاهیم شادی تغییر می‌دهند،همچون در پوشش بدن، موسیقی تلفن همراه یا بوق ماشین، در روزهای غم نیز به همین ترتیب، بدن و اتصالات آن، در جهت مفاهیم عزا و غم تغییر می‌یابند.