آیا هنوز کسی شک دارد که قتل عام و نسل‌کشی ارامنه در زمان دولت عثمانی رخ داده است؟ آیا کسی شک دارد که بیش از یک میلیون و پانصدهزار ارمنی کشته شدند یا ناگزیر از سرزمین آبا و اجدادی خود شدند؟ آیا جهان در برابر این اتفاق ساکت است؟ آیا ترکیه یا اردوغان که اکنون داعیه‌دار بازگرداندن شکوه و جلال عثمانی است ، در این باره واکنشی نشان داده است؟ سال 2005 ، سالگرد نودمین سال این کشتار و فاجعه بود. یکی از کشورهایی که سرانجام به درخواست سیاسیونش نسبت به این قتل‌عام اعتراض کرد آلمان بود.

در کتاب نسل‌شکی ارامنه: جهان سخن می‌گوید مجموعه‌ای از اعلامیه‌ها و اسناد و مدارکی که دال بر این کشتار است و متعلق به سال‌های 1915، در کنار هم جمع آوری شده است. نویسنده این کتاب ، هاروت ساسونیان که مسئولیت یکی از کمیته‌های فرعی سازمان ملل برای تحقیق در این زمینه را برعهده داشته، مجموعه‌ای از اسناد را جمع‌آوری و در این کتاب منتشر کرده است، اسناد و مدارک بی‌شماری از این قتل‌عام در آرشیو کشورهای بسیاری است که مهر تائیدی است بر جنایت‌آمیز بودن این اتفاق.

به نظر می‌رسد حالا با گذشت بیش از صد سال از این اتفاق هولناک، زمان آن رسیده است علاوه بر برخی از کشورها، ترکیه نیز برای قبول این مسئولیت گام بردارد و به دادن خسارت به ارامنه موظف شود .

درباره نویسنده 

هاروت ساسونیان هم روزنامه‌نگار بوده هم کنشگر مدنی. در سال 1950 در شهر حلب به دنیا آمده است. مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته روابط بین‌الملل از دانشگاه کلمبیا دریافت کرده است. 10 سال به عنوان یکی از اعضای حقوق بشر در سازمان ملل متحد در ژنو سوییس  فعالیت می‌کرد و تلاش بسیار کرد تا سرانجام در سال 1986 نسل کشی ارامنه توسط کمیته پیشگیری از تبعیض و حمایت از اقلیت‌ها در سازمان ملل مورد قبول واقع شد.

ساسونیان در این سال‌ها با تکیه بر مدیریت و تجارت توانسته است کمک‌های مالی فراوانی برای ارامنه در کشورهای مختلف فراهم کند.

بریده کتاب نسل‌کشی ارامنه: جهان سخن می‌گوید

مجلس آلمان تأسف عمیق خود را نسبت به کردار و رفتار حکومت ترک‌های جوان در امپراتوری عثمانی که حاصل آن نابودی تمامی ارامنه در استانبول بود ابراز می‌دارد. همچنین تأسف عمیق خود را از نقش شرم‌آور رایش آلمان که به رغم اطلاعات موثق از برنامه‌ریزی برای اخراج و پاک‌سازی کامل ارامنه، دست به هیچ اقدامی برای توقف این وحشیگری نزد، ابراز می‌دارد.

مجلس آلمان با احترام تلاش ترک‌ها و همچنین آلمانی‌هایی را یادآوری می‌کند که تحت شرایط سخت و دشوار و در تقابل با مقاومت حکومت‌های آن زمان دو کشور، خود در کلام و هم در رفتار متعهد به نجات زنان، مردان و کودکان ارمنی بودند.

پارلمان آلمان شوربختانه از تجربه‌ی خود می داند که برای مردم چقدر دشوار است تا با جنبه‌های تاریک گذشته روبه‌رو شوند، اما همچنین بر این باور است که با صداقت و منصفانه به تاریخ خود نگریستن الزامی است و پایه و اساس مهمی برای آشتی مهیا می‌کند، به ویژه این یک حقیقت است که در فرهنگ اروپایی به یاد آوردن به معنی بحث و گفتگو کردن درباره‌ی جنبه‌های تاریک تاریخ هر کشوری است.

در تقابل با این پیشینه، پارلمان آلمان بسیار متأسف است که به این حقیقت اشاره کند که هنوز در ترکیه سخن درباره‌ی گذشته و رویدادهای آن امکان پذیر نیست، و دانشمندان و نویسندگانی که مایل بودند با این جنبه از تاریخ ترکیه روبه‌رو شوند مجازات شده و با توهین و تهمت عمومی روبه‌رو شده‌اند. به هرحال، پارلمان آلمان نشانه‌های مثبتی از ترکیه دریافت می‌کند که به میزانی در حال افزایش است، این رویکرد در چهارچوب فرهنگ اروپا قرار دارد.