صحبت کردن با کودکان درباره‌ی موضوعاتی مانند مرگ، جنگ، بیماری، بلایای طبیعی و… که اصطلاحاً بار منفی دارند، کار چندان ساده‌ای نیست. با توجه به وضعیت کنونی دنیای ما و پخش شدن روزانه‌ی خبرهای خشونت‌آمیز درباره‌ی جنگ از رسانه‌های مختلف، در این یادداشت از میان کتاب‌های تصویری زیادی که با

ادبیات بستری است امن برای تجربه‌ی هر چیز ناخوشایندی که در دنیای بیرون می‌گذرد. مخاطب می‌تواند تجربه‌ی خودش را در کتاب بخواند و ببیند قهرمان آن چطور توانسته این شرایط را پشت سر بگذارد، تجربه‌هایی که به او کمک می‌کند خودش را جای دیگران بگذارد و اگر روزی

روایت «باغبان» به‌صورت نامه‌هایی است که لیدیا خطاب به خانواده‌اش می‌فرستد. ما همه‌ی ماجراها و اتفاقات را از نامه‌های لیدیا می‌فهمیم. برداشت‌های لیدیا از زندگی جدیدش در شهر در لابه‌لای نامه‌ها به وضوح مشخص است. تعجب کردن‌هایش از رفتار دایی جیم و اینکه نمی‌داند چرا او هیچ‌وقت نمی‌خندد؟ اما امید

داستان کتاب عروس دریایی درباره‌ی سوزیِ نوجوان و مواجهه‌اش با نوجوانی و مرگ نزدیک‌ترین دوستش است. کتابی بسیار روان و ساده که در دل صحبت کردن علمی‌اش از ویژگی‌های عروس دریایی که سوزی آن را علت مرگ دوستش می‌داند، از تغییر و تحولی عظیم در رفتار و شخصیت او حرف

رفتارهای خشونت آمیز در بچه‌ها همیشه مایه‌ی نگرانی است. اما شاید بد نباشد به این نکته توجه کنیم که خشونت یکی از احساسات انسانی است و بدون کتمان آن سعی کنیم تا با درک نیازها و ترس‌های کودکان، راه دیگری برای ابراز خشم جلوی پایشان بگذاریم. آیا داستان‌ها می‌توانند از

کمدها زنده‌اند و خاطراتی که در آن‌ها زندگی می‌کنند تاریخ ما را در خود نگه می‌دارند. می‌شود که پنج سال از آن خاطره گذشته باشد و آن خاطره مثل پنج سال قبل باشد و چیزهایی را به یاد بیاورد که مدت‌هاست فراموش کرده‌ایم. باب یکی از تکه‌های گذشته است و

در این مجموعه آنچنان نباید انتظار داستان با سوژه‌ای تازه داشت چرا که تصاویر هنرمندانه بر کتاب غالب هستند و نام و یاد هنرمندان قدیمی از ابتدای کتاب بیشتر از هر چیز دیگری می‌درخشد، البته نویسندگان ادعایی هم ندارند چرا که این نکته در نام مجموعه هم ذکر شده است:

سه‌گانه‌ی اکو از پیدا کردن یک سازدهنی شروع می‌شود. این سازدهنی بین سه شخصیت اصلی داستان در چرخش است. اول فردریش آن را پیدا می‌کند و بعد به مایک و آیوی می‌رسد و در نهایت مخاطب با هر سه‌ی این‌ها در یک صحنه بدون آنکه هیچ‌کدامشان از پیوند دهنده‌شان خبر

وضعیت مرزی دوران نوجوانی و معلق بودن میان کودکی و بزرگ‌سالی، پررنگ‌ترین ویژگی این دوره است، بنابراین ادبیات نوجوان، ادبیاتی است که مضامینی را جست‌و‌جو می‌کند که با این مخاطب در حال عبور هم‌خوانی داشته باشد. این پرونده‌ی وینش با سه یادداشت اصلی و لیست رمان‌های نوجوانی که تاکنون در

بیشتر بچه‌ها کلیدواژه‌ی سطحی را در حرف‌هایشان تکرار می‌کنند. ازشان می‌پرسم منظورشان از سطحی بودن این کتاب‌ها چیست؟ اطهر شانزده ساله چهره‌اش را طوری درهم می‌کشد که یعنی حرفمان خیلی مشخص است. او به سوال این‌طور جواب می‌دهد: «من که اصلا از کتاب‌های نوجوان خوشم نمی‌آید! نویسنده‌ها تفکرشان راجع‌به نوجوانان