طرفداران انیمه‌های ژاپنی حتما انیمیشن توتورو را تماشا کرده‌اند. هایائو میازاکی نویسنده، کارگردان و طراح این انیمه‌ی تخیلی است. به تازگی و برای اولین بار ترجمه‌ی این اثر به زبان فارسی برای کودکان و نوجوان چاپ شده است. داستان از این قرار است که ساتسوکی، دختر کلاس چهارمی با خواهر کوچکترش مِی ماجراهای گوناگونی را پشت سر می‌گذارند. آن‌ها با پدرشان، تاتسو، به یک خانه‌ی جدید نقل می‌کنند. ریه‌های مادرشان ضعیف شده و حدود یک سال می‌شود که در بیمارستان بستری شده است.

تاتسو استاد دانشگاه است و حالا که مادر نیست باید از بچه‌ها نگهداری کند. خانه‌ی جدیدشان در جنگل سوکاموری قرار دارد. این جنگل درختی به نام کافور با صدها سال سن دارد. بچه‌ها کم کم متوجه می‌شوند که در این خانه اشباح دودی زندگی می‌کنند. طبق گفته‌ی مادربزرگ‌شان اوگاکی، هر چه خانه بزرگتر باشد، اشباح بیشتری می‌توانند در آن زندگی کنند. البته اشباح با آدم‌ها در یک خانه نمی‌مانند.

دو دختر داستان بلوط‌هایی را پیدا می‌کنند که می‌دانند از طرف اشباح است و برای مادرشان می‌برند. مادر در یک نامه ابراز خوشحالی می‌کند. او از بچگی دلش می‌خواسته اشباح را ببیند و از بچه‌ها می‌خواهند اگر بچه‌ها شبحی دیدند برای او تعریف کنند.

اشباح در این داستان ترسناک یا خطرناک نیستند، بلکه می‌توانند دوست انسان باشند. اشباح خودشان را به شرطی نشان می‌دهند که کسی دنبالشان نگردد. می اولین کسی است که توتورو و دو دوست کوچک شبیه به او را می‌بیند. می یک راه مخفی در جنگل را کشف می‌کند و اتفاقی به آن‌ها می‌رسد. به جز آن‌ها کسی دیگر نمی‌تواند اشباح دودی را ببیند. توتورو همان‌طور که از تصویر روی جلد و همینطور شخصیت انیمیشن پیداست، یک موجود بزرگ، مهربان و منحصر به فرد است. وقتی توتورو فریاد می‌زند، کل زمین به لرزه می‌افتد اما می از او نمی‌ترسد.

این داستان پر است از اتفاقاتی که خیال‌پردازی کودکان و نوجوانان را تقویت می‌کند، مانند پرواز کردن. داستان خلاقانه و پر از تصاویر سینمایی میازاکی مخاطبان را از دنیای واقعیت جدا می‌کند و به دنیای موجودات خیالی می‌برد. علاوه بر این مفاهیم ارزشمندی مانند توجه به محیط زیست و نگهداری از آن در این داستان وجود دارد و غیر مستقیم مخاطبان را به حمایت از طبیعت تشویق می‌کند. توتورو نقش حامی محیط طبیعی را هم ایفا می‌کند. میازاکی در بخشی از داستان با جزئیات دقیقی در مورد طبیعت نوشته و در انیمه به نمایش درآورده است:

«از تپه بالا رفت و رسید به درختان بامبو که پشت درخت روییده بودند. آن سوی درختان دشتی پهناور از مزارع چای دید که گاهی برای بازی به آن جا می‌رفتند. بعضی وقت‌ها با زیرانداز حصیری روی تپه سر می‌خوردند.»

نویسنده‌ی این رمان سعی کرده داستان ماندگاری را خلق کند که به راحتی از ذهن مخاطب بیرون نیاید. داستان چندان پیچ در پیچ نیست اما نمی‌توان گفت ساده است. در هم پیچیدگی خیال و واقعیت، غم (بیمار بودن مادر) و شادی (پیدا کردن دوست خوبی به نام توتورو) باعث شده تا این رمان به یک اثر خواندنی تبدیل شود.

تقریبا تا نیمه‌های رمان طول می‌کشد تا توتورو وارد شود و تا همین جا نویسنده مخاطب را در تعلیق نگه داشته و به خوبی هم از پس آن برآمده است. چیدن اتفاقات مرتبط و باورپذیرکردن یک اثر تخیلی کار راحتی نیست اما میازاکی با تبحر توانسته مخاطب را به عمق داستان ببرد، یعنی همان جایی که بچه‌ها مشتاق هستند تا با توتورو ارتباط برقرار کنند.

انیمه‌ی توتورو به شکل دوبعدی ساخته شده و جوایز بسیاری را از آن خود کرده است. در طول سال‌ها هنرمندان زیادی از این انیمه الهام گرفته‌اند. توتورو یک اثر مهم ژاپنی است که اهمیت خود را مدیون نام یک هنرمند است: میازاکی. 

#میازاکی