اشتفان تسوایگ، نویسنده، روزنامه‌نگار و مترجم سرشناس اتریشی، نوامبر ۱۸۸۱ در وین چشم به جهان گشود. شطرنج‌باز، ۲۴ ساعت از زندگی یک زن، وجدان بیدار و زندگی‌نامه‌هایی نظیر پیکار با دیو، سه استاد سخن و سخن‌پردازان سرگذشت خویش از آثار شناخته‌ شده او هستند. خودزندگی‌نامه او، دنیای دیروز (خاطرات یک اروپایی)، به بررسی عصر شکوفایی وین و اروپا و مصادف شدن آن دوران با سال‌های تیره جنگ و سیاهی و آشوبی که اروپا و جهان را فراگرفته بود اختصاص دارد؛ اثری تماماً ضد جنگ و در ستایش صلح و انسان‌دوستی.

خودزندگی‌نامه‌ها می‌توانند به بهانه‌های مختلف، خوانندگانی با سلایق گوناگون را به سوی خود جذب کنند؛ به بهانه همسفر شدن با خاطرات و تجربیات نویسنده یا آشنایی با طرز تفکر و نحوه رویارویی او با مسائل و مشکلاتی که سر راهش قرار می‌گیرند، یا برای درک هدف زندگی و فلسفه وجود انسان، یا حتی برای آگاهی از رویدادهای دوره‌ای مهم و تاریخی و لمس حال‌ و هوای مردمی که در آن زمان می‌زیسته‌اند.

همراه شدن با نویسنده‌ خودزندگی‌نامه، که برهه‌ای از دوران زیستش و نیز دغدغه‌های روزمره خود را بازگو می‌کند و مطالعه سرگذشت و نقاط عطف زندگی‌ او، شاید راهی برای تغییر زاویه نگاه هر فرد به پدیده‌های زندگی فراهم کند. این آثار می‌توانند در مواجهه انسان با شرایطی مشابه موقعیت‌هایی که نویسنده توصیف می‌کند، چاره‌ای در اختیار وی قرار دهند؛ چرا‌ که اغلب با روحیات انسانی و پرسش‌های او سر‌و‌کار دارند و وی را در مسیر خودشناسی قرار می‌دهند.

تسوایگ در رشته فلسفه به تحصیل پرداخت و به سبب علاقه‌مندی‌اش به تئاتر، گام به دنیای ادبیات نهاد. فعالیت ادبی‌اش را با ترجمه آثاری از پل ورلن و رومن رولان و نیز انتشار چند مجموعه داستان و منظومه آغاز کرد. با روی کار آمدن هیتلر، تسوایگ به لندن و چند سال بعد در پی ناآرامی‌ها و ویرانی‌های حاصل از جنگ جهانی در اروپا، به برزیل مهاجرت کرد. پس از چندین سال ناامیدی و سرگردانی به سبب فراگیری جنگ و آینده تاریکی که برای بشریت متصور بود، به همراه همسرش به زندگی خود پایان داد.

 او در دنیای دیروز به شخص خود و عقایدش بسنده نمی‌کند، بلکه درباره سرنوشت یک نسل و اوضاع سیاسی و اجتماعی حاکم بر آن دوران می‌نویسد؛ دورانی که در تضاد کامل با آرمان‌ها و آرزوهای صلح‌جویانه نویسنده است. او زندگی خود به عنوان یک شهروند را وسیله‌ای برای شرح دغدغه‌ها و مصائب انسان اروپایی در دوران افول ارزش‌های انسانی قرار می‌دهد و منظری از یک برهه تاریخی سرشار از خشونت و وحشی‌گری ارائه می‌کند.

انتخاب نویسنده برای آغاز بخش‌های مختلف کتاب با نمایش آرامش حاکم بر اروپا و حرکت به سوی روشنفکری، باعث می‌شود تا تبعات مخرب جنگی که دنیای دیروز را می‌بلعد و دستیابی به صلح و امنیت را روز به روز دشوارتر می‌کند، جلوه واقعی و هولناک خود را نمایان کند؛ اما موضوعاتی که نویسنده به میان می‌آورد، صرفاً به نسل دیروز یا امروز منحصر نمی‌شوند و هر فردی را به گرامیداشت انسانیت و آرامش دعوت می‌کند.

تسوایگ در طول کتاب به طرز مشهودی ناامیدی خود را از رسیدن به دنیایی آرام و صلح‌آمیز پس از جنگ ابراز می‌کند و تیرگی سایه افکنده بر روزگار را تحمل‌ناپذیر می‌داند. کتاب سرانجام با نامه وداع نویسنده پیش از خودکشی به پایان می‌رسد.

بخشی از کتاب دنیای دیروز

من ده سال از قرن تازه را زیسته بودم و هندوستان و بخشی از آمریکا و آفریقا را دیده بودم. حال با نوعی شادی تازه‌تر و آگاهانه‌تر به اروپای خودمان می‌نگریستم. دیگر هرگز زمین پیرمان را به اندازه آخرین سال‌های پیش از جنگ جهانی دوم دوست نداشتم. دیگر هرگز به اندازه آن دوران به اتحاد اروپا امید نبستم و آینده آن را باور نداشتم؛ دورانی که گمان می‌کردیم آفتاب در حال طلوع است ولی در حقیقت سرخی آفتاب نبود بلکه شرار آتش جنگ پیش‌رویی بود که قرار بود دنیا را در خود بسوزاند.

خودزندگی‌نامه