ایران و مسئله پایداری
مفهومی که این کتاب ارزیابی نظام را با توجه به آن انجام می‌دهد، مفهوم «پایداری» است؛ و معتقد است اصولاً مهم‌ترین وظیفه و کارکرد نظام‌های سیاسی افزایش پایداریِ قلمروهای جغرافیایی سیاسیِ تحت مدیریت آن‌هاست؛ چراکه به تعبیر نظریهٔ سیستم‌ها، نظام‌های سیاسی در درون قلمروهای جغرافیایی سیاسی لانه کرده‌اند و ناپایداری قلمرو جغرافیایی سیاسی درنهایت به ناپایداری و فروپاشی نظام سیاسی منجر می‌شود. به همین دلیل است که حتی از منظر منافع نظام‌های سیاسی، موضوع پایداری قلمروهای جغرافیایی سیاسیِ تحت مدیریتِ آن‌ها موضوعی مهم و اساسی است. درواقع نظام سیاسی‌ای که با اقدامات خود سبب ناپایداری اقتصادی، اجتماعی و محیط‌زیستیِ قلمرو تحت مدیریت خویش می‌شود، همانند فردی است که بر شاخه نشسته و بُن می‌برد.
اگرچه چهارچوبِ معرفی‌شده در این کتاب را می‌توان برای تحلیل و طراحی تمامی نظام‌های حکمرانی در سطوح و حوزه‌های گوناگون به کار برد، اما نویسنده در فصلِ نهایی کتاب تلاش کرده است آن را برای توصیف، تحلیل و تبیین وضعیت کنونی ایران در آغاز سدهٔ پانزده شمسی به کار گرفته و ضمن ارائه گزارشی از وضعیت پایداری ایران، پیشنهادهایی را جهت اصلاح یا طراحی نظام حکمرانی ایران، که از منظر معرفی‌شده در کتاب، مهم‌ترین و ضروری‌ترین اقدام در جهت حفظ پایداری کهن‌سیستم اجتماعی سیاسیِ ایران است ارائه دهد.
این کتاب به علاقه‌مندان به جامعه‌شناسی و علوم سیاسی پیشنهاد می‌شود.
