تاوان نافرمانی
سولیوان در کتاب «من نفرین نامرئی‌ام» ثابت می‌کند برای ایجاد حس همدردی در مخاطب و نوشتنِ روی دیگر سکه نیازی نیست ضدقهرمان روایت را با «معصومیت» و «ناچاری» کادوپیچ کنیم؛ او را قهرمانی ناتوان، معصوم و ناچار در برابر فشار جامعه معرفی کنیم؛ و با توسل به عبارت «حمایت از زنان» قوهٔ اختیار ضدقهرمان زن را ناچیز جلوه دهیم و او را از پذیرش مسئولیت اعمال بدش معاف کنیم.