«به خاطر یک فیلم بلند لعنتی» اگر شاهکار ادبی نباشد که قطعا نیست، از ارزش ادبی ویژه‌ای برخوردار است و آن سبک منحصربه‌فرد داریوش مهرجویی در نوشتن است؛ در دیالوگ‌نویسی، در آن زبان زنده، آن کلام رندانه، آن درهم‌آمیزی عبارات تازه، آشنازدایی از کلمات و همه‌ی اینها بدون کوشش و وسواس‌گریز.
داریوش مهرجویی فلسفه خوانده بود. فیلمساز ارزشمندی بود و خالق تعدادی از شخصیت‌های سینمایی ماندگار ایرانی. اما علاوه بر اینها او پیوندی هم با ادبیات داشت. مهرجویی هم رمان نوشت، هم ترجمه می‌کرد و هم ایده و فیلمنامه بسیاری از آثارش را از ادبیات وام گرفت. علاقه او به ادبیات و حضور جدی آن در فعالیت‌هایش جای بررسی دارد.
شانزده‌هفده سال پیش جشنواره بوسان (کره جنوبی) قصد داشت برنامه مرور بر آثار داریوش مهرجویی را برگزار کند و قرار بود کتابی به زبان انگلیسی درباره مهرجویی هم به این مناسبت منتشر شود. از من هم مطلبی درباره سیر کارنامه او خواسته شد. حالا به مناسبت رویداد فعلی، نسخه فارسی آن مطلب را برای انتشار در مجموعه مطالب پیرامون مهرجویی و آثارش، به دوستان تقدیم کردم. البته برای سینمادوست ایرانی بسیاری از نکته‌ها و اطلاعاتی که در این نوشته آمده تازگی ندارد، اما حتما برای اغلب خوانندگان آن کتاب جهت آشنایی با مهرجویی و دنبال کردن برنامه مرور بر آثارش مفید بوده است.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
