این چهره‌ی ستوده‌ی ایران است
می‌گویند وقتی غلامرضا تختی درگذشت، خبرش شهر به شهر، در کوچه و بازار چرخید و پس از آن جماعت بزرگی از مردم، به خیابان‌های تهران سرازیر شدند تا برای بار آخر قهرمانِ جوان را در زیر آسمان ابری خانی‌آباد و شهرری قلمدوش کنند. عده‌ای نیز این مرگ را چنان گران یافتند که زندگی خود را برنتافتند. پس به رسم پهلوان، مرگ خودخواسته را برگزیدند. اینان از سراسر ملک ایران هفت تن بودند. یکیشان قصابی بود از دیار کرمانشاه که نوشت «جهان بی جهان‌پهلوان ماندنی نیست» و بعد خود را به قناره آویخت. تختی تنها یک نام نبود، و نه تنها یک ورزشکار یا قهرمان یا چیزی چنان رمنده و فانی. او تجلی معاصر آیین مروت و قدرت بود از جهان شگفت اساطیر که جهان‌پهلوانش می‌خواندند. این پرونده به نام غلامرضا تختی، این چهره‌ی ستوده‌ی ایران است.
