روز: 26 مهر 1400

کازوئو ایشی‌گورو در ناگازاکی ژاپن به دنیا امد. پنج سال داشت که همراه خانواده‌اش به انگلستان مهاجرت کرد و تا سال‌ها هیچ‌وقت به ژاپن بازنگشت. نطق او در مراسم اهدای جایزه نوبل سال 2017 از ژاپن شروع می‌شود. معنای ژاپنی بودن برای او و زندگی‌اش در مقام مهاجری که جز چهره ژاپنی هیچ نشانی از انگلیسی نبودن در خود ندارد. ایشی گورو جوایز ادبی متعددی تاکنون گرفته است. از نشان افسر والامقام امپراطوری بریتانیا گرفته تا شوالیه‌ی ادب‌وهنر فرانسه و بوکر و جایزه‌ی نوبل ادبیات به‌خاطر هفت رمان و چندین داستان کوتاه. آن‌چه در ادامه خواهید خواند، متن کامل سخنرانی او در شب دریافت جایزه‌ی نوبل است. کمی مفصل‌تر از مقالات معمول وینش است اما از خواندنش پشیمان نمی‌شوید.

کسی که عمری نقد فیلم نوشته، حالا وقتی سراغ نقد کتاب می‌رود، آن پیشینه‌ی نقد فیلمش آیا حُسنی است برای کار «جدیدش» یا مزاحم کارش و عامل مخلی که باید مدام کنارش بزند؟ روبرت صافاریان که به عنوان منتقد فیلم شناخته می‌شود می‌نویسد «این پرسشی است که در این یکی دو سالی که بیشتر نقد کتاب نوشته‌ام تا نقد فیلم، با آن کلنجار رفته‌ام و البته از مدتی پیش کمابیش پاسخ آن برایم روشن شده است» در این یادداشت او سوال و پاسخش را با خوانندگان یادداشت در میان می‌گذارد.

صداهایی از چرنوبیل نه شاهکار ادبی‌ست که از ذهن خلاق یک نویسنده خوش‌فکر تراویده و نه متن پژوهشی- تحقیقی که معیارهای علمی امروزی را دارد؛ بلکه تک‌گویه‌هایی از زبان صدها بازمانده، پزشک، خلبان، پاک‌سازی کننده، نیروی ارتش و دانشمندان و خبرنگارانِ است که چشم‌‌دیدها و سرگذشت‌های خود را از انفجار اتمی چرنوبیل بازگو کرده‌اند. من به عنوان روزنامه‌نگار که در این سال‌ها سرهای بریده‌ی زیاد را دیده‌ام باور دارم که روایت دردهای بشر ناممکن است و دنیای ستم‌دیدگان را باید خودشان روایت کنند.