صاحب چهل نامه: گفتگو با فرزانه منصوری

صاحب چهل نامه: گفتگو با فرزانه منصوری

نادر ابراهیمی جزو هنرمندانی است که در حوزه‌ها و ژانرهای بسیار متنوعی کار کرده، از نویسندگی تا فیلمسازی، از بزرگسال تا ادبیات کودک، از داستان تا زندگینامه. به نظرتان علت این همه تنوع در کار ایشان چه بود؟

نادر بارها گفته و شاید در جایی هم نوشته که من در هر شرایطی، در هر موقعیتی و در هر نظامی، کار و تولید فرهنگی می‌کنم تا فرهنگ جامعه و فرهنگ مخاطبم را تعالی ببخشم. حتی در شرایط و موقعیت‌هایی که شاید برایم دلخواه و مناسب هم نبوده. بنابراین می‌بینیم که از تمام دانسته‌ها و توانایی‌هایش در عرصه‌های مختلف استفاده می‌کند. فراموش نکنیم که کلیه آثار نوشتاری نادر، چه برای بزرگسال چه برای کودک، چه فیلم‌ها و چه سریال‌ها، و همینطور ترانه‌هایی که ساخته لبریز از عشق به میهن و مردم میهن است. او هر چه از دستش در هر زمینه‌ای برمی‌آمده انجام داده.

خاطره‌ای از لحظات خاصی که هنگام خلق یک اثر داشتند می‌توانید برایمان تعریف کنید؟

وقتی یکی از شخصیت‌های داستانش می‌مرد خیلی ناراحت می‌شد و گاهی می‌دیدیم که گریه‌کنان از اتاقش بیرون می‌آید و می‌گوید فلانی مرده. مثلا یادم می‌آید که در مورد یاشا یکی از شخصیت‌های آتش بدون دود، در حال تاثر آمد و گفت یاشا مرد، چه نازنین بود.

برای خود شما به عنوان همراه ایشان کدام اثرشان ویژه است یا با آن ارتباط خاصی دارید؟

من همه آثارش را دوست دارم و نمی‌توانم یکی را انتخاب کنم. بعد از آخرین سفر نادر که برای تجدید چاپ‌ها آثارش را بازنگری می‌کردم یکبار دیگر با آنها زندگی کردم، شاد شدم، غمگین شدم و خندیدم. نمی‌توانم یکی را بیشتر دوست داشته باشم، البته واضح است که چهل نامه کوتاه به همسرم جایگاه ویژه‌ای برای من دارد.

آقای ابراهیمی برای نوشتن آداب یا شرایط خاصی داشتند؟

بله، حتما. به‌طور معمول اتاقشان و پشت میز کارشان بهترین مکان بود. البته این باعث نمی‌شد که در جای دیگر اگر لازم بود، ننویسند و خلق نکنند. از نظر زمان معمولا شب‌ها تا صبح کار می‌کردند، زمانی که اهالی خانه خواب بودند و سکوت بیشتری بود. بعد از نوشتن هم حدود ساعت 5-4 صبح به پیاده‌روی می‌رفتند.

نادر ابراهیمی

فرزانه منصوری