کتاب «عادتهای اتمی» معتقد است هر اتفاق کوچکی به تغییرات بزرگ می‌انجامد و اصلا این تغییرات کوچک است که نتایج بزرگ می‎‌سازند و برای نتایج مهم و اصولی نه به تغیبرات و تحولات بزرگ، که به تغییرات کوچک نیاز داریم. برای اغلب ما تغییر مهم و اصلی، تغییری است که نمود بیرونی هم داشته باشد، مثلاً نقل مکان و یا تغییر دوستان و تغییر شغل و… تغییراتی مهم به نظر می‌آیند اما آیا این درست است؟

جیمز کلیر، نویسنده کتاب «عادت‌های اتمی» اعتقاد دارد که پیشرفت‌ها لزوماً بعد بیرونی ندارند و اصلاً وابستگی شدید به عوامل درونی دارند. این عادت‌های مطلوب و نامطلوب و شیوه تغییر و جایگزین کردن‌اند که بر زندگی و آینده افراد تاثیر می‌گذارد. تغییر دادن بعضی از عادات انرژی و زمان زیادی می‌برد، بنابراین بهتر است که از تغییر در خرده عادت‎‌ها یا همان عادت‌های اتمی شروع کرد. 

در این کتاب، چهار قانون تغییر رفتار فرد عبارتند از: نشانه، میل شدید به چیزی، واکنش و پاداش. برای رسیدن به تغییر در رفتار نیازمند یادگیری و رعایت چهار قانون بالا هستند. به گفته جیمز کلیر، عادت‌های خوب با تمرین مداوم این چهار قانون می‌توانند در زندگی تکرار و تکرار شوند. در عین حال، اگر برعکس همین روند اجرا شود، عادت‌های بد نیز از بین خواهند رفت. این یعنی؛ اگر نشانه‌ بدی را نادیده بگیرد، میل خود را به چیز بدی غیرجذاب ببینید، واکنش سختی به یک عادت بدهید، در نهایت به پاداش خود، یعنی ترک عادت بد دست خواهید یافت. 

جیمز کلیر متولد 1986 در هامیلتون ایالات متحده است و مطالعه و تحقیقات گسترده‌ای در حوزه عادت و رفتارهای انسانی داشته و سخنرانی‌های انگیزشی و سرگرم‌کننده‌ای درباره عادت‌های کوچک، تصمیم‌گیری و نقش آن‎‌ تغییرات در بهبود زندگی داشته است. بسیاری از سخنرانی‌های او در تایم، نیویورک‌تایمز، وال‌ استریت ژورنال و… به چاپ رسیده است. از کتاب‌های او می‌توان به «عادت‌های اتمی» و «قدرت شروع ناقص» اشاره کرد.

برشی از کتاب عادت‌های اتمی: 

بریلزفورد می‌گفت: «اساس این استراتژی از این ایده سرچشمه می‌گیره که اگه شما تمام چیزهایی که در زمینه دوچرخه‌سواری به ذهن‌تون می‌رسه رو تفکیک کنید و بعد هر کدوم از اونا رو روزی 1% بهبود ببخشید، وقتی که با وسعت دید بیش‌تری به ماجرا نگاه کنید می‌بینید که چه رشد چشمگیری کردید»

بلیزفورد و مربی هاش شروع به اعمال یه سری اصلاحات کوچک کردن، اصلاحاتی که باید روی هر تیم حرفه‌ای دوچرخه‌سواری اعمال بشه. اونا زین دوچرخه‌ها رو برای راحتی بیش‌تر مجدداً طراحی کردن و برای چسبندگی بهتر لاستیک‌ها روشون الکل مالیدن. اونا از دوچرخه‌سواران خواستن که شورت‌های ورزشی خاصی رو بپوشن.

این شورت‌ها موقع رکاب زدن دمای ماهیچه‌ها رو به صورت الکترونیکی توی حالت ایده‌آل نگه می‌دارن و از سنسورهای بیوفیدبک استفاده کنن تا پاسخ بدن هر ورزشکار به هر کدوم از تمرین‌ها رو بررسی کنن. برخی از اعضای تیم لباس‌هایی با پارچه‌های متفاوت رو توی تونل‌های باد و بعضی هاشون هم لباس مسابقات درون سالنی رو توی فضای آزاد امتحان کردن، چون این لباس‌ها سبک‌تر هستن و از لحاظ ایرودینامیک شرایط مناسب تری دارن.

اما همه چی به همین‌جا ختم نمی‌شه. بریلزفورد و تیمش با پیشرفت‌های یک درصدی توی حوزه‌هایی که قبلاً نادیده گرفته می‌شد به مسیر رشد خودشون ادامه دادن. اونا ژل‌های ماساژ مختلفی رو آزمایش کردن تا ببینن کدومشون ریکاوری ماهیچه‌ها رو تسریع می‌کنه. اونا یه پزشک رو استخدام کردن تا به دوچرخه‌سواراشون نحوه‌ی صحیح شستشوی دست‌ها رو یاد بده و بهشون بگه که چطوری می‌تونن کمتر سرما بخورن.

اونا بهترین نوع بالش و تشک را تهیه کردن تا کیفیت خواب دوچرخه‌سوارها رو افزایش بدن. اونا فضای داخلی اتوبوس حمل و نقل تیم رو به رنگ سفید در آوردن، چون این کار بهشون کمک می‌کرد متوجه کوچک‌ترین آلودگی‌ها هم بشن و با در نظر گرفتن این نکته تونستن کیفیت کاریِ تیم رو به شدت بهبود ببخشن.