معمولا وقتی از مادر و مادری حرف می‌زنیم، هاله‌ی تقدسی دورش کشیده شده است. صحبت کردن از مادری همیشه همراه با احساسات است و به نوعی رمانتیک. کلیشه‌ی رایج مادر را مهربانی و لطف خستگی‌ناپذیر تعریف می‌کند و اگر مادری از این کلیشه خارج شود، باعث تعجب می‌شود. عشق به فرزند مفهومی است که همه‌ی رنج‌ها و زحمات و دلهره‌ها و خستگی‌های مادر را می‌پوشاند و فرصت ابراز خستگی را هم از او می‌گیرد، اما این عشق فرزند به پدرها خیلی کار ندارد. معمولا پدرها حق دارند، ابراز کنند و کسی تعجب نمی‌کند.

اغلب این کلیشه چنان است که پیش از فرزنددار شدن اغلب مادران و پدران تصوری رمانتیک از فرزندداری دارند، تصوری شیرین که رنج‌ها و زحمت‌ها در آن غایب است یا چنان عشق و علاقه‌ای از سوی مادر و پدر شکل گرفته است که رنج و زحمت را کمرنگ کرده است. اما بعضی وقت‌ها بچه آدم را به مرز دیوانگی می‌برد و والدین هم کارشان را با داد و فریاد پیش می‌برند. تنش میان فرزندان و والدین چیز عجیبی نیست.

کتاب اصلاح شیوه‌های نادرست فرزندپروری، دعوتی است به واقع‌بینی و به رسمیت شناختن خستگی‌ها و گلایه‌ها و کم آوردن‌ها و رنجش‌ها و دعواها. بحثش این است که چگونه از ۱۰ سال اول زندگی فرزندانمان جان سالم به در ببریم و از داشتن بچه و زندگی با او لذت ببریم؟

همین اصطلاح جان سالم به در بردن؛  نشان می‌دهد که نگاه نویسنده کتاب چگونه است. او با نگاهی طنزآمیز با ماجرا روبه‌رو شده است تا هم واقعیت‌هایی را بگوید و هم از قداست مادر و خانواده نکاهد. نویسنده فقط بحث نظری و راه‌کار ارائه نمی‌کند. او مثال‌های زیادی از انواع و اقسام تجربه‌هایش می‌آورد، تجربه‌ی رویارویی با انواع و اقسام بچه‌ها. مثال‌ها و لحن طنز کتاب را کاملاً متفاوت و خواندنی کرده است.

درباره نویسنده 

نایجل لاتا، روان‌شناس بالینی مشهور نیوزیلندی است که کتاب‌های بسیاری درباره‌ی رابطه‌ی خانواده و فرزندان نوشته است. همچنین به پاس خدماتش در زمینه روان‌شناسی خانواده و کودک در سال 2012 نشان‌ گرفته است.

نایجل متولد 1967 است و به عنوان مجری و نویسنده شهرت زیادی دارد و در ساخت و تولید آثار زیادی در زمینه روانشناسی نیز حضور فعال داشته است. او دو دوره در دانشگاه اوتاگو در فلسفه، جانورشناسی، و در دانشگاه اوکلند با لیسانس روانشناسی و دیپلم فوق لیسانس به تحصیل پرداخته است.

بخشی از کتاب اصلاح شیوه‌های نادرست فرزندپروری

*هیچ چیزی گوشخراش‌تر از جیغ‌های بچه کوچولو ها وسط اوقات تلخی‌شان نیست. صدایشان قادر است غشای داخلی جمجمه را پوسته پوسته کند. صدایی که آدم‌های بدون بچه داخل هواپیما را وادار می‌کند برگردند و به پدر و مادرهای بینوایی که با استیصال سعی در آرام کردن بچه‌هاشان دارند چپ چپ نگاه کنند. این جور مواقع من هم برمی‌گردم به آنها چپ‌چپ نگاه می‌کنم- اگر عرضه‌اش را دارید که یک بچه دو ساله را که خسته و کلافه شده چند ساعت آرام نگه دارید، بفرمایید، در غیر این صورت خفه‌خون بگیرید و آن پدر و مادرهای بینوا را به حال خودشان رها کنید.