بدتر از حکومتی که به شعر بی‌توجه باشد، حکومتی است که نسبت به شعر و ادبیات وسواس نشان می‌دهد. در مقاله‌ی پیش رو، مارتین پوچنر، منتقد، فیلسوف ادبی و استاد ادبیات تطبیقی دانشگاه هاروارد، به بازخوانی شرایط زندگی حرفه‌ای شاعران و نویسندگان، در دوران شوروی پرداخته است. او که آنا آخماتووا و الکساندر سولژنتسین را به عنوان نمونه‌های موردی این مقاله برگزیده است، نشان می‌دهد که سامیزدات، چطور توانست مسیر شاعری و نویسندگی در شوروی را تغییر دهد.
ویراستارها در بازار نشر کشورهای غربی نقش بسیار مهمی دارند. کار آنها تنها هموار کردن نثر و تنظیم کردن علائم سجاوندی نیست. اما یک ویراستار، به مفهوم غربی کلمه، چقدر مجاز است در کار نویسنده دست ببرد؟ رابطه‌ی بین گوردون لیش ویراستار کارهای کارور با ریموند کارور نویسنده از این حیث نمونه‌ای از دست بردن حداکثری است. پس از مرگ کارور، با پیگیری تس گالاکر همسر او دست‌نوشته‌های داستانش (که نام آن «مبتدی‌ها» بود و ویراستار بیش از نصف حجم داستان‌ها را حذف کرد و عنوانش را به «وقتی از عشق حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیم» تغییر داد) را منتشر کرد و نتیجه خیلی‌ها را حیرت‌زده کرد. بعضی مثل استفن کینگ این میزان دست بردن را حتی کین‌توزانه و سنگدلانه دانستند و بعضی دیگر عنوان کردند داستان‌ها بهتر شده‌اند. روبرت صافاریان از دسته دوم است و حتی نسخه ویراستار را «کاروری»تر می‌داند.
کتاب «راهنمای خوانش آثار ساموئل بکت» اگرچه کمتر به تحلیل فلسفی از آثار وی روی می‌آورد اما خواننده را با چگونگی خواندن آثار بکت بیشتر از پیش آشنا می‌کند. هیو کنر به خوبی نشان می‌دهد که چگونه باید آثار بکت را ورق بزنیم، بخوانیم و تمرکز را بر چه چیزی در آنها بگذاریم. هیو کنر تنها منتقد‌ی است که به خلوت و انزوای بکت راه یافت و درباره‌ی آثارش با او گفت‌وگو کرد؛ او جز کتاب یاد شده که در سال ١٩٧٣ آن را منتشر کرد، کتابی دیگری با عنوان (Samuel Becket: A Critical Study) (ساموئل بکت: یک بررسی انتقادی) دارد که تقریباً دوازده سال قبل از این کتاب، در ١٩٦١ منتشر کرده است.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
