«پسر دیرآموز من» را مادری ۶۱ ساله نوشته که پسری دیرآموز دارد. اثر، شرح خاطرات است و در عین حال که با جزئیاتی شفاف و دقیق معنا و مفهوم دیرآموزی را برای مخاطبِ ناآگاه شرح می‌دهد، به ورطه‌ی توضیحات کسل‌کننده‌ی تخصصی نمی‌افتد، روده‌درازی یا ادبی‌نویسی‌های کم‌جان ترحم‌برانگیز نمی‌کند و برعکس، سرشار است از بازیگوشی و سرزندگی زنی که در کنار پویای ۳۱ ساله و همسرش توانسته شادی و خوشی را در اوج روزهای سخت پیدا کند.