براتیگان بیش از هرکسی شبیه براتیگان بود و مثل او می‌نوشت. تصویری که ما از براتیگان می‌شناسیم، تصویر یک هیپی گمگشته‌‌ی تنها و سرخورده است که روی تراس خانه‌ می‌نشیند، الکل می‌نوشد، گاهی لودگی می‌کند و یک نفس می‌نویسد. نه اینکه جامعه برای او عنصری بیگانه باشد، اتفاقا در همین کتاب «پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد» آمریکای قرن بیستم تا اندازه‌ی یک شخصیت مستقل حضور دارد. با این حال «آمریکا» در جهان براتیگان در نسبت ویژه‌ای با خودِ مهجورِ او تعریف می‌شود.

خُب ایرانی‌ها هم نویسنده‌های مهجور را دوست دارند، احتمالا ژاپنی‌ها هم.