بختیار علی پیش از آنکه رمان‌نویس معروفی شود یک شاعر بود. مثل بسیاری دیگر از هم‌زبانانش؛ که گویی شوق سرودن شعر و سر دادن آواز در تاریکی شب‌ها و پیچ و خم سفرهای کوهستانی‌شان پایان‌ناپذیر است. سال‌ها پیش در شعری نوشت: «به یاد نمی‌آورم… چرا کشاورز شدم؟ چرا پوچی می‌کارم؟ چرا خشکی برداشت می‌کنم؟ به یاد نمی‌آورم… چرا کتاب‌هایی این‌چنین بزرگ نوشتم؟ چرا باغ‌هایی این‌چنین تودرتو ساختم؟…»