میشل گلدبرگ می‌نویسد: «در  ادامه‌ی سرگذشت ندیمه، حقیقت نجات پیدا می‌کند، فقط کاش در زندگی واقعی هم عملی می‌شد.» مارگارت آتوود در وصیت‌ها که ادامه‌ای است بر رمان موردتوجه قرارگرفته‌ی سرگذشت ندیمه، دیستوپیایی به سبک اورول می‌آفریند. دیستوپیایی که گلدبرگ نویسنده مقاله، آن را در آمریکای پساترامپ جاری می‌بیند. گلدبرگ که این کتاب را نه یک رویداد ادبی که یک پدیده فرهنگی توصیف کرده، البته به طور ضمنی اذعان می‌کند جوامعی دیگر در جهان شبیه‌تر از آمریکای پس از ترامپ به گیلعاد هستند اما اضافه می‌کند تغییرات تدریجی به وجود می‌آیند و «شما در وانی که آب آن به تدریج در حال داغ شدن است جوشانده می‌شوید و می‌میرید قبل از این‌که متوجه آن شوید»