هر نویسنده‌ای با مجموع گفتگوهای مطبوعاتی که انجام می‌دهد یا حتی با انجام ندادن گفتگو، یک تصویر از خود می‌سازد. یک پرسونا. بسیاری از آن‌چه روزنامه‌نگاران یا حتی منتقدها درباره نویسندگان یا هنرمندان می‌نویسند خودآگاه یا حتی ناخودآگاه متاثر است از آن‌چه نویسنده یا هنرمند خود درباره خود روی زبان‌ها انداخته است. در واقع مصاحبه‌های نویسندگان را هم باید خواند و هم باید نخواند. باید خواند چون اولاً گاهی بسیار شیرین است و ثانیاً سرنخ‌های مهمی دراختیار خواننده و منتقد قرار می‌دهد و نباید خواند چون بهرحال نباید به آن اتکا داشت. جعفر مدرس صادقی هم از این قاعده مستثنی نیست.