مقاله‌ی کوتاه «آقای چوخ بختیار» را صمد بهرنگی سال ۱۳۴۳ نوشته است. اما بعد از گذشت بیش از نیم قرن، این مقاله تبدیل شده است به نمونه‌ای مثالی از نگاه روشنفکران نسل او به طور خاص به زندگی کارمندان و به طور عام به بورژوازی. آقای چوخ بختیار، که بهرنگی تاکید می‌کند در نزدیکی همه ما یکی مثل او دارد زندگی می‌کند، آدمی است در آرزوی خانه‌ای دوطبقه، یک ماشین سواری و ترفیع رتبه. آدمی است کمی مصلحت‌جو، خیلی عافیت‌طلب و مطلقا غیرسیاسی که معنای زندگی را در لذت‌های کوچک می‌بیند. جامعه ایرانی در دوره‌هایی چنین شخصیتی را تقبیح می‌کند و در دوره هایی از او اعاده حیثیت می‌کند. مقاله «آقای چوخ بختیار« نگاه غالب روشنفکری دهه چهل را به بهترین شکل نشان می‌دهد.