کتاب مگنس چیس و کشتی مردگان

مگنس چیس و کشتی مردگان یکی از کتاب‌های مجموعه مگنس چیس نوشته ریک ریوردان است. مجموعه مگنس چیس را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است. این مجموعه در سال ۲۰۱۵ در لیست پرفروش‌های گودریدز بوده است.

درباره مجموعه مگنس چیس

مجموعه مگنس چیس که چهار جلد دارد داستان نوجوان شانزده ساله‌ای است که به دلیل از دست دادن مادرش مجبور شد دو سال کامل در خیابان بوستون زندگی کند با تمام سختی هایی که در زندگی خیابانی وجود داشت. او هیچ فکر نمی‌کرد زندگی در خیابان چنین سرنوشت پرمخاطره و پردردسری برایش رقم بزند.

مگنس در هر جلد از کتاب‌های این مجموعه با ماجراهایی تازه روبه‌رو می‌شود و خاطرات زیادی را مرور می‌کند.

 خواندن مجموعه مگنس چیس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 نوجوانان بالای ۱۲ سال مخاطبان این کتاب‌اند.

درباره ریک ریوردان

ریچارد راسل ریوردان جونیور که بیشتر با نام ریک ریوردان شناخته می‌شود، نویسنده آمریکایی است. که با نوشتن داستان‌های فانتزی و تخیلی درباره یونان به شهرت رسید. او با خلق شخصیت‌هایی مثل پرسی جکسون نوجوانان زیادی را تحت تاثیبر نوشته‌هایش قرار داد. برخی از منتقدان نوشته‌های او را با آثار جی. کی. رولینگ مقایشه کرده‌اند. از آثار این نویسنده می‌توان به مجموعه مجازات آپولو، محموعه کراس اور جادوگران و دورگه‌ها و سی‌و نه سرنخ اشاره کرد.

بخشی از کتاب مگنس چیس و کشتی مردگان

وقتی به چشم‌های دوتا از دوستانتان نگاه می‌کنید که در آشپزخانهٔ یک غول توی قفس هستند، لحظهٔ خیلی عجیبی است. به‌خصوص وقتی یکی از آن‌ها شما را می‌شناسد و شروع می‌کند به فریاد زدن اسمتان؛ اما شما نمی‌خواهید کسی اسمتان را فریاد بزند.

بلیتزن تلوتلوخوران روی پاهایش ایستاد، میله‌های قفسش را گرفت و فریاد زد: «مَ...»

با صدایی بلندتر از او هوار کشیدم: «مَحشره! عجب موجوداتِ زیبایی!»

به طرف قفس‌ها دویدم و سم و الکس هم به دنبالم آمدند.

اِیجیر اخم کرد. «دخترها، به بقیهٔ مهمون‌هامون برسین!» با دستش طوری به سمت ملوری و تی. جِی ـ که تلاش می‌کردند نگذارند خرسینه‌پوش ما، با صورت به میان جلبک‌های دریایی بیفتد ـ اشاره کرد که انگار می‌گوید زباله‌ها را بیرون ببرند. سپس ایزد دریا پشت سرمان به آشپزخانه آمد.

همهٔ وسایل آشپزخانه دوبرابر ابعاد انسانی بودند. دستگیره‌های اجاق هر کدام به اندازهٔ یک بشقاب‌غذاخوری بودند. هارتستون و بلیتزن که سالم اما خجالت‌زده به نظر می‌رسیدند، بالای اجاق‌گاز چهارشعله‌ای آویزان بودند و قفس‌هایشان به دیوار کاشی‌کاری‌شده‌ای برخورد می‌کرد که با رنگ سرخ تند و دست‌خط شکسته‌ای روی آن نوشته شده بود بُن اَپِتیتو!

هارتستون لباس سیاه همیشگی‌اش را به تن داشت که شبیه لباس موتورسوارها بود و شال‌گردن راه‌راهش، تنها بخش رنگیِ آن بود. صورت رنگ‌پریده و موهای بوری که به سفیدی می‌زد، باعث می‌شد معلوم نباشد به کم‌خونی دچار است، یا ترسیده، یا فقط از آن تابلوی بُن اَپِتیتو! حالش بد شده.

بلیتزن کت سورمه‌ای‌اش را صاف کرد، سپس مطمئن شد پیراهن رسمی یاسی‌رنگش کاملاً توی شلوار جینش باشد. دستمال توی جیب و دستمال‌گردنش هم که هماهنگ بودند، کمی کج شده بود. اما به‌عنوان اسیری که جزو مِنوی شام امشب محسوب می‌شد، حسابی خوش‌لباس بود. موهای مجعد و ریش سیاهش کاملاً مرتب بود و پوست تیره‌اش خیلی به میله‌های آهنی قفسش می‌آمد.

اِیجیر باید دست‌کم به‌خاطر این‌که بلیتزن هم مثل خودش خوش‌لباس بود، او را رها می‌کرد.

به‌سرعت و بال‌بال‌زنان از زبان اشاره استفاده کردم تا به آن‌ها هشدار بدهم: اسمم رو نگو. ا... ی... ـج... ـی... ـر می‌کُشدَم.

چون نمی‌دانستم در زبان اشاره باید چه نامی برای ایزد به کار ببرم، اسمش را هِجی کردم. اخمالو، شربت‌خان یا ه به نشانهٔ هیپستر، همگی گزینه‌های منطقی‌ای بودند.

ایزد کنارم ایستاد و گفت: «موافقم. واقعاً هم نمونه‌های محشری هستن. ما همیشه سعی می‌کنیم چندتا شکارِ تازه داشته باشیم؛ شاید برامون مهمون بیاد.»

گفتم: «بله! بسیار هوشمندانه‌ست. ولی زیاد پیش می‌آد کوتوله‌ها و جن‌ها رو بخورین؟ من فکر نمی‌کردم ایزدان...»

اِیجیر خندهٔ بلندی سر داد. «ایزدان؟ خب، اشتباهت همین‌جاست، آدمیزاد کوچولو. من یکی از اون ایزدان تیتیش‌مامانیِ آسیر و وانیر نیستم! من یه ایزد یوتون و صددرصد غول هستم!»