کاوه فولادی‌نسب می‌نویسد: «ارکستراسیون دقیق شخصیت‌های داستانی در «دایی‌جان‌‌ناپلئون» حیرت‌آور است. این‌همه شخصیت داستانی خوب و ملموس و باورپذیر، آن‌هم با این تنوع خیره‌کننده، این رمان را به اثری تمثیلی درباره‌ی جامعه‌ی ایرانی بدل می‌کند و ترس و توهم غریبی را به نمایش می‌گذارد که سال‌ها و دهه‌هاست یقه‌ی خرد و کلان ما را گرفته. من برای انگلوفوبیای دایی‌جان صدهاهزار نمونه‌ی دانه‌درشت و خرده‌پا می‌شناسم؛ شما چطور؟»
این مقاله نخستین بار در شماره اسفند 99 مجله کرگدن منتشر شده است و در وینش آن را بازنشر می‌کنیم.