شکل نوشتن کلمات تصویری در ذهن ما می‌سازد. جدای از بحث درست‌نویسی -یا غلط‌نویسی!- خود شکل کلمات این تصویر را از نویسنده‌ی کلمات می‌سازند. آنها همان آنها نیست و مثلاً همان مثالی را به ذهن متبادر نمی‌کند که مثلن می‌کند. در ذهن شما این‌طور نیست؟ برای گیتی صفرزاده نویسنده‌ی یادداشت کف سابون چه شکلی است؟ که همین‌طور است!
راضیه مهدی‌زاده داستان کوتاه را قالب مناسب این دوران می‌داند و جدیدترین کارش نیز یک مجموعه داستان کوتاه است. داستان‌های کوتاهی که گرچه هرکدام به ظاهر قصه و شخصیت‌هایی جداگانه دارند اما درنهایت می‌فهمیم بندنافی آنها را بهم وصل کرده. بندنافی که بیشتر به معنای فلسفی درون همه این ماجراها اشاره دارد.
معرفی باشگاه‌های کتابخوانی از کارهایی است که در وینش قصد داریم به تدریج به آن بپردازیم. باشگاه‌های که بین گروه‌های دوستی، در محلات یا در فرهنگسراها با هرجای دیگر خیلی خودجوش شکل می‌گیرد و چندین سال ادامه پیدا می‌کند. هم فعالیتی فرهنگی است هم شکلی جدی از کتابخوانی و هم معاشرتی لذت‌بخش، در این روزگار که امکان‌های دور هم جمع شدن به دلایل مختلف محدود شده است. گیتی صفرزاده از باشگاه کتابخوانی «خانه فرهنگی ما» نوشته است. ماجرایی که از یک خانه شروع شد: خانه فرهنگی ما.
یک روز بلند طولانی کتابی است برای جویندگانِ امروزیِ عشق. کتابی برای جوانان عصر بازی‌های رایانه‌ای که تا پاریس رفتن برایشان ساده‌تر است تا رسوخ کردن به قلب موجودات ناشناخته‌ای که در خانه، محله، شهر یا حتی کره زمین زندگی می‌کنند.
کتاب دزد مو وزوزی و انسان فرهیخته از تمام امکاناتش برای قرار دادن خواننده در فضای طنز بهره می‌گیرد؛ از نام و طراحی جلد تا مقدمه و موخره. با این وجود آن‌چه که بیش از همه در این مجموعه داستان که با نخ ظریفی در هم گوریده شده‌اند طنز می‌آفریند، نگاه کلی طنزآمیزی است که انگار از بیرون دارد به همه ما و حتی خود نویسنده نگاه می‌کند.
از یکسال پیش که ماجرای کرونا و قرنطینه به شکل‌ها و در زمان‌های مختلف مطرح شد، یکی از پیشنهادها برای گذران ایام قرنطینه، خواندن کتاب بود. آیا واقعا مردم در زمان قرنطینه به کتابخوانی رو می‌آورند؟ یا شاید پرسش مهمتر این است که چرا باید به کتابخوانی رو بیاورند؟ پاسخ دادن به این پرسش شاید بتواند ایده‌های نویی برای جذب مردم به کتابخوانی در این ایام مطرح کند.
سارا سالار زبان و ادبیات انگلیسی خوانده و نوشتن را با داستان کوتاه و ترجمه شروع کرده. با انتشار رمان احتمالا گم شده‌ام در بین خوانندگان ادبیات فارسی شناخته شد و رمان دومش با نام هست و نیست هم با استقبال خوبی روبه‌رو گشت. با او درباره تجربه نوشتن و ویژگی‌های دو داستانش گفت‌وگو کردیم.
بسیاری عقیده دارند داستان فارسی نه بین خوانندگان محبوبیت چندانی دارد و نه ناشران تمایل به سرمایه‌گذاری برای چاپش دارند. بررسی آماری دقیقی از این ماجرا وجود ندارد. اما می‌توان آن را از زاویه‌های متفاوتی نگاه کرد و به بازار آن مثل هر محصول فرهنگی دیگری نگاه کرد.
منصور ضابطیان را بیشتر به عنوان نویسنده کتاب‌های سفرنامه‌ای می‌شناسیم، گرچه کار در حوزه مجری‌گری برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی هم چهره آشنایی از او ساخته. پیش از همه این‌ها او روزنامه‌نگار بوده است و با ترکیبی از گزارشگری و ادبیات تاکنون کتاب‌هایی مثل مارک و پلو، مارک دو پلو، برگ اضافی، سباستین، چای نعنا، موآ و بی‌زمستان را در حوزه سفر به چاپ رسانده است. با او درباره سفرنامه‌نویسی گفت‌وگو کردیم.
بیژن اشتری به مترجم دیکتاتورها معروف شده است. خودش هم این را تایید می‌کند. این بخاطر کتاب‌های فراوانی است که در این حوزه ترجمه کرده مثل: فرمانده ونزوئلای هوگو چاوز، حرمسرای قذافی، راسپوتین ابلیس یا قدیس، پل پوت کابوس سرخ، دختر استالین، مائو داستان ناشناخته، لنین زندگی انقلابی سرخ، آکواریوم‌های پیونگ یانگ، انور خوجه مشت آهنین، بوخارین انقلاب بالشویکی، ظهور و سقوط دوچه موسولینی، تروتسکی کاهن معبد سرخ و خودآموز دیکتاتورها. با او درباره یکی از آخرین ترجمه‌هایش «بایگانی ادبی پلیس مخفی» نوشته ویتالی شنتالینسکی گفت‌وگو کردیم.
شکل نوشتن کلمات تصویری در ذهن ما می‌سازد. جدای از بحث درست‌نویسی -یا غلط‌نویسی!- خود شکل کلمات این تصویر را از نویسنده‌ی کلمات می‌سازند. آنها همان آنها نیست و مثلاً همان مثالی را به ذهن متبادر نمی‌کند که مثلن می‌کند. در ذهن شما این‌طور نیست؟ برای گیتی صفرزاده نویسنده‌ی یادداشت کف سابون چه شکلی است؟ که همین‌طور است!
راضیه مهدی‌زاده داستان کوتاه را قالب مناسب این دوران می‌داند و جدیدترین کارش نیز یک مجموعه داستان کوتاه است. داستان‌های کوتاهی که گرچه هرکدام به ظاهر قصه و شخصیت‌هایی جداگانه دارند اما درنهایت می‌فهمیم بندنافی آنها را بهم وصل کرده. بندنافی که بیشتر به معنای فلسفی درون همه این ماجراها اشاره دارد.
معرفی باشگاه‌های کتابخوانی از کارهایی است که در وینش قصد داریم به تدریج به آن بپردازیم. باشگاه‌های که بین گروه‌های دوستی، در محلات یا در فرهنگسراها با هرجای دیگر خیلی خودجوش شکل می‌گیرد و چندین سال ادامه پیدا می‌کند. هم فعالیتی فرهنگی است هم شکلی جدی از کتابخوانی و هم معاشرتی لذت‌بخش، در این روزگار که امکان‌های دور هم جمع شدن به دلایل مختلف محدود شده است. گیتی صفرزاده از باشگاه کتابخوانی «خانه فرهنگی ما» نوشته است. ماجرایی که از یک خانه شروع شد: خانه فرهنگی ما.
یک روز بلند طولانی کتابی است برای جویندگانِ امروزیِ عشق. کتابی برای جوانان عصر بازی‌های رایانه‌ای که تا پاریس رفتن برایشان ساده‌تر است تا رسوخ کردن به قلب موجودات ناشناخته‌ای که در خانه، محله، شهر یا حتی کره زمین زندگی می‌کنند.
کتاب دزد مو وزوزی و انسان فرهیخته از تمام امکاناتش برای قرار دادن خواننده در فضای طنز بهره می‌گیرد؛ از نام و طراحی جلد تا مقدمه و موخره. با این وجود آن‌چه که بیش از همه در این مجموعه داستان که با نخ ظریفی در هم گوریده شده‌اند طنز می‌آفریند، نگاه کلی طنزآمیزی است که انگار از بیرون دارد به همه ما و حتی خود نویسنده نگاه می‌کند.
از یکسال پیش که ماجرای کرونا و قرنطینه به شکل‌ها و در زمان‌های مختلف مطرح شد، یکی از پیشنهادها برای گذران ایام قرنطینه، خواندن کتاب بود. آیا واقعا مردم در زمان قرنطینه به کتابخوانی رو می‌آورند؟ یا شاید پرسش مهمتر این است که چرا باید به کتابخوانی رو بیاورند؟ پاسخ دادن به این پرسش شاید بتواند ایده‌های نویی برای جذب مردم به کتابخوانی در این ایام مطرح کند.
سارا سالار زبان و ادبیات انگلیسی خوانده و نوشتن را با داستان کوتاه و ترجمه شروع کرده. با انتشار رمان احتمالا گم شده‌ام در بین خوانندگان ادبیات فارسی شناخته شد و رمان دومش با نام هست و نیست هم با استقبال خوبی روبه‌رو گشت. با او درباره تجربه نوشتن و ویژگی‌های دو داستانش گفت‌وگو کردیم.
بسیاری عقیده دارند داستان فارسی نه بین خوانندگان محبوبیت چندانی دارد و نه ناشران تمایل به سرمایه‌گذاری برای چاپش دارند. بررسی آماری دقیقی از این ماجرا وجود ندارد. اما می‌توان آن را از زاویه‌های متفاوتی نگاه کرد و به بازار آن مثل هر محصول فرهنگی دیگری نگاه کرد.
منصور ضابطیان را بیشتر به عنوان نویسنده کتاب‌های سفرنامه‌ای می‌شناسیم، گرچه کار در حوزه مجری‌گری برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی هم چهره آشنایی از او ساخته. پیش از همه این‌ها او روزنامه‌نگار بوده است و با ترکیبی از گزارشگری و ادبیات تاکنون کتاب‌هایی مثل مارک و پلو، مارک دو پلو، برگ اضافی، سباستین، چای نعنا، موآ و بی‌زمستان را در حوزه سفر به چاپ رسانده است. با او درباره سفرنامه‌نویسی گفت‌وگو کردیم.
بیژن اشتری به مترجم دیکتاتورها معروف شده است. خودش هم این را تایید می‌کند. این بخاطر کتاب‌های فراوانی است که در این حوزه ترجمه کرده مثل: فرمانده ونزوئلای هوگو چاوز، حرمسرای قذافی، راسپوتین ابلیس یا قدیس، پل پوت کابوس سرخ، دختر استالین، مائو داستان ناشناخته، لنین زندگی انقلابی سرخ، آکواریوم‌های پیونگ یانگ، انور خوجه مشت آهنین، بوخارین انقلاب بالشویکی، ظهور و سقوط دوچه موسولینی، تروتسکی کاهن معبد سرخ و خودآموز دیکتاتورها. با او درباره یکی از آخرین ترجمه‌هایش «بایگانی ادبی پلیس مخفی» نوشته ویتالی شنتالینسکی گفت‌وگو کردیم.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
