احساسات انسانی در رفتارهای اقتصادی آدمیان بیتاثیر نیست. اقتصاد رفتاری شاخهای از اقتصاد است که با تمرکز روی رفتار گاه غیرعاقلانه اقتصادی آدمها، اقتصاد کلاسیک را کامل میکند. در این پرونده به تعدادی از کتابهای این حوزه پرداختهایم که نویسندگان برنده نوبلی چون دن آریلی و ریچارد تیلر نوشتهاند. کتابهایی که شاید در بازار کتاب ایران به اندازه بازار بینالمللی کتاب اهمیتشان درک نمیشود.
در هنرهای تجسمی، کولاژ به عنوان فرمی از هنر پذیرفته شده است. نمونههای برجستهتر کولاژ را در سینمای مستند هم میتوانیم ببینیم. اما چرا با وجود علاقه زیاد ما ایرانیان به فرمهای تجربی و نوآوریهای آوانگارد غرب، اثری از کولاژ در ادبیاتمان نمیبینیم؟ تام کومیتا در دو مقاله به رمان کولاژ و منحصراً به چیزی که آن را رمان نقلقولمحور مینامد پرداخته است و این پرونده تلاشی است در جهت روشن کردن این مفهوم در ادبیات جهانی به عنوان نوعی از هنر/ادبیات تجربی.
حالا که بیش از یک سال از ظهور ویروس جدید کرونا میگذرد، میتوان به آینده ادبیات فکر کرد. این یک سال زندگی غیرعادی روی ادبیات و نویسندگان تاثیر خواهد گذاشت.
ادبیات قبلا هم از همهگیریهای مرگبار تاریخ تاثیر گرفته است. معروفترین آنها طاعون کشندهی قرون وسطی است و آخرین نمونه آن آنفلوانزای اسپانیایی که بعد از جنگ اول جهانی قربانیان زیادی گرفت. ادبیات در دوران پسا-کووید چه تغییراتی میکند؟
نامهها، مثل عکسهای قدیمی، از داراییهای باارزش هر خانواده بودند. در مورد مشاهیر، نامههای به جامانده بعدها به اسنادی برای زندگینامهها بدل شدند و ارزش بسیاری پیدا کردند. این چه اشتیاقی است که به خواندن نامههای خصوصی و غیرخصوصی آدمها بعد از گذشت سالیان بسیار داریم؟ کتابهای بسیاری از تجمیع نامههای اشخاص منتشر شدهاند و در این پرونده قصد داریم چندتایی از این نامه/کتابها را بررسی کنیم.
یک شاعر به عنوان برنده نوبل ادبیات سال ۲۰۲۰ انتخاب شد. یک شاعر انگلیسیزبان. لوییز گلیک متولد ۱۹۴۳ است، در نیویورک. پدرش از مهاجران یهودی مجارستان بوده است که از یهودیکشی در اروپا فرار کرد. شاعر است و دوازده مجموعه شعر تا به حال منتشر کرده. او حالا بیستوسومین شاعری است که نوبل ادبیات را برده است و شانزدهمین زن. در این پرونده میخواهیم بیشتر با او آشنا شویم.
زبان مادری بخشی از جمعیت ایران فارسی نیست. فارسی را در سنین بالاتر از طریق مدرسه یا رسانههای ملی مثل تلویزیون میآموزند و به فارسی مینویسند. تجربه نوشتن به زبانی غیر از زبان مادری، تجربه جالب و عجیبی است. کسانی که زبان مادری متفاوتی دارند کی و چطور زبان فارسی را یاد گرفتند؟ چرا به فارسی مینویسند؟ متفاوت بودن زبان مادریشان چه تأثیری در فارسینویسیشان دارد؟ و آیا در خواندن و نوشتن به زبان مادریشان توانا هستند؟ پرونده این هفته ما فتح بابی است در اندیشیدن به جواب این سوالات.
در میان نویسندگان انگلیسیزبانی که در قید حیاتند، کمتر کسی مثل او در میان رسانهها محبوب است. کتاب دیستوپیایی [پادآرمانشهری] سرگذشت ندیمه باعث محبوبیتش بین عامه کتابخوانها هم شده. با این وجود گسترهی فعالیت ادبی او فراتر از اینهاست. علاوه بر رمانهایش که عمده شهرتش را مدیون آنهاست، ده مجموعه داستان کوتاه هم نوشته است، پیش از همه آنها با مجموعه همزاد پرسفونه به عنوان شاعری کانادایی شناخته شد و در حوزه ادبیات کودکان هم طبعآزمایی کرده است. آتوود همچنین حدود ده کتاب غیرداستانی از نقد ادبی تا جستارنویسی تا حالا منتشر کرده است که هیچکدام به فارسی ترجمه نشدهاند.
پویش «صد سال شمسی، ده داستان فارسی» و نظرخواهی دربارهی آثار برتر ادبیات داستانی سدهی چهاردهم شمسی که هم اکنون در جریان است، در اصل هدفش این بود که به بهانهی پایان این سده، نگاهی بکنیم به آنچه بر ادبیات داستانی ما در این صد سال گذشته است و برخی از آثار کمتر شناخته شده یا ناشناختهی این حوزه را به علاقهمندان تازهقدمتر این عرصه معرفی کنیم.
چخوف در چهار دههی آخر سدهی نوزدهم در روسیهای زیست که آبستن دو انقلاب از بزرگترین انقلابهای سدهی بیستم بود. او در داستانها و نمایشنامههایش این روسیه را به تصویر کشید. در این پرونده ما فقط به داستانهای چخوف پرداختهایم، به چخوف قصهگو.
آنچه با عنوان «نوردیک نوآر / Nordic noir» یا ادبیات سیاه [کشورهای] شمالی خوانده میشود، نامی است که انگلیسیزبانها به آن دادهاند. در یکی دو دهه اخیر، نامهای زیادی از حوزه کشورهای شمال اروپا به مخاطبین ادبیات جنایی در دنیا معرفی شدهاند. در حدی که میتوان اسکاندیناوی را بعد از بریتانیا و آمریکا یکی از قلمروهای داستانهای جنایی دانست.
احساسات انسانی در رفتارهای اقتصادی آدمیان بیتاثیر نیست. اقتصاد رفتاری شاخهای از اقتصاد است که با تمرکز روی رفتار گاه غیرعاقلانه اقتصادی آدمها، اقتصاد کلاسیک را کامل میکند. در این پرونده به تعدادی از کتابهای این حوزه پرداختهایم که نویسندگان برنده نوبلی چون دن آریلی و ریچارد تیلر نوشتهاند. کتابهایی که شاید در بازار کتاب ایران به اندازه بازار بینالمللی کتاب اهمیتشان درک نمیشود.
در هنرهای تجسمی، کولاژ به عنوان فرمی از هنر پذیرفته شده است. نمونههای برجستهتر کولاژ را در سینمای مستند هم میتوانیم ببینیم. اما چرا با وجود علاقه زیاد ما ایرانیان به فرمهای تجربی و نوآوریهای آوانگارد غرب، اثری از کولاژ در ادبیاتمان نمیبینیم؟ تام کومیتا در دو مقاله به رمان کولاژ و منحصراً به چیزی که آن را رمان نقلقولمحور مینامد پرداخته است و این پرونده تلاشی است در جهت روشن کردن این مفهوم در ادبیات جهانی به عنوان نوعی از هنر/ادبیات تجربی.
حالا که بیش از یک سال از ظهور ویروس جدید کرونا میگذرد، میتوان به آینده ادبیات فکر کرد. این یک سال زندگی غیرعادی روی ادبیات و نویسندگان تاثیر خواهد گذاشت.
ادبیات قبلا هم از همهگیریهای مرگبار تاریخ تاثیر گرفته است. معروفترین آنها طاعون کشندهی قرون وسطی است و آخرین نمونه آن آنفلوانزای اسپانیایی که بعد از جنگ اول جهانی قربانیان زیادی گرفت. ادبیات در دوران پسا-کووید چه تغییراتی میکند؟
نامهها، مثل عکسهای قدیمی، از داراییهای باارزش هر خانواده بودند. در مورد مشاهیر، نامههای به جامانده بعدها به اسنادی برای زندگینامهها بدل شدند و ارزش بسیاری پیدا کردند. این چه اشتیاقی است که به خواندن نامههای خصوصی و غیرخصوصی آدمها بعد از گذشت سالیان بسیار داریم؟ کتابهای بسیاری از تجمیع نامههای اشخاص منتشر شدهاند و در این پرونده قصد داریم چندتایی از این نامه/کتابها را بررسی کنیم.
یک شاعر به عنوان برنده نوبل ادبیات سال ۲۰۲۰ انتخاب شد. یک شاعر انگلیسیزبان. لوییز گلیک متولد ۱۹۴۳ است، در نیویورک. پدرش از مهاجران یهودی مجارستان بوده است که از یهودیکشی در اروپا فرار کرد. شاعر است و دوازده مجموعه شعر تا به حال منتشر کرده. او حالا بیستوسومین شاعری است که نوبل ادبیات را برده است و شانزدهمین زن. در این پرونده میخواهیم بیشتر با او آشنا شویم.
زبان مادری بخشی از جمعیت ایران فارسی نیست. فارسی را در سنین بالاتر از طریق مدرسه یا رسانههای ملی مثل تلویزیون میآموزند و به فارسی مینویسند. تجربه نوشتن به زبانی غیر از زبان مادری، تجربه جالب و عجیبی است. کسانی که زبان مادری متفاوتی دارند کی و چطور زبان فارسی را یاد گرفتند؟ چرا به فارسی مینویسند؟ متفاوت بودن زبان مادریشان چه تأثیری در فارسینویسیشان دارد؟ و آیا در خواندن و نوشتن به زبان مادریشان توانا هستند؟ پرونده این هفته ما فتح بابی است در اندیشیدن به جواب این سوالات.
در میان نویسندگان انگلیسیزبانی که در قید حیاتند، کمتر کسی مثل او در میان رسانهها محبوب است. کتاب دیستوپیایی [پادآرمانشهری] سرگذشت ندیمه باعث محبوبیتش بین عامه کتابخوانها هم شده. با این وجود گسترهی فعالیت ادبی او فراتر از اینهاست. علاوه بر رمانهایش که عمده شهرتش را مدیون آنهاست، ده مجموعه داستان کوتاه هم نوشته است، پیش از همه آنها با مجموعه همزاد پرسفونه به عنوان شاعری کانادایی شناخته شد و در حوزه ادبیات کودکان هم طبعآزمایی کرده است. آتوود همچنین حدود ده کتاب غیرداستانی از نقد ادبی تا جستارنویسی تا حالا منتشر کرده است که هیچکدام به فارسی ترجمه نشدهاند.
پویش «صد سال شمسی، ده داستان فارسی» و نظرخواهی دربارهی آثار برتر ادبیات داستانی سدهی چهاردهم شمسی که هم اکنون در جریان است، در اصل هدفش این بود که به بهانهی پایان این سده، نگاهی بکنیم به آنچه بر ادبیات داستانی ما در این صد سال گذشته است و برخی از آثار کمتر شناخته شده یا ناشناختهی این حوزه را به علاقهمندان تازهقدمتر این عرصه معرفی کنیم.
چخوف در چهار دههی آخر سدهی نوزدهم در روسیهای زیست که آبستن دو انقلاب از بزرگترین انقلابهای سدهی بیستم بود. او در داستانها و نمایشنامههایش این روسیه را به تصویر کشید. در این پرونده ما فقط به داستانهای چخوف پرداختهایم، به چخوف قصهگو.
آنچه با عنوان «نوردیک نوآر / Nordic noir» یا ادبیات سیاه [کشورهای] شمالی خوانده میشود، نامی است که انگلیسیزبانها به آن دادهاند. در یکی دو دهه اخیر، نامهای زیادی از حوزه کشورهای شمال اروپا به مخاطبین ادبیات جنایی در دنیا معرفی شدهاند. در حدی که میتوان اسکاندیناوی را بعد از بریتانیا و آمریکا یکی از قلمروهای داستانهای جنایی دانست.
Thanks for clicking. That felt good.
Close
