برچسب: ولادیمیر واینوویچ

رفیق سمینویچ راخلین یک نویسنده معمولی است که درباره‌ی آدم‌های خوب و شریف و درست‌کار داستان‌های پندآموز می‌نویسد. آدم‌هایی که اهداف والا از جان‌ ناقابل‌شان بیشتر برایشان ارزش داشت و معمولاً شغل‌های خطرناکی مثل زمین‌شناسی، کوهنوردی، اکتشاف غار، آتشفشان‌شناسی و قطب‌پژوهی داشتند و علیه طبیعت می‌جنگیدند. نویسنده‌ای که فروش خوبی دارد و کارهایش به کسی برنمی‌خورند. تا این‌که یک روز می‌شنود اتحادیه نویسندگان کلاه‌پوستی‌هایی به نویسندگان می‌دهد و نصیب او با نصیب نویسندگان مطرود یکی است. این شروع نارضایتی او و یک سری ماجراهای طنزآمیز در دل شوروی پسااستالینی است.

در دنیای کتاب «کلاه پوستی» همه بی‌وقفه دروغ می‌گویند. با وجودی که هم خود می‌دانند چیزی که می‌گویند دروغ است، هم مخاطب‌شان می‌داند که این‌ها مشتی شعار و دروغ است و هم خودشان می‌دانند که مخاطب هم از این دروغ آگاه است. ایدئولوژی از معنای قبلی‌اش هم تهی شده و حالا دیگر کسی به آن اعتقاد ندارد. فقط صحبت کردن با واژگان این ایدئولوژی، نقشه راه و تنها مسیر پیشرفت است.