برچسب: والریا لوییزلی

هزاران سال پیش انسان‌های غارنشین دور آتش جمع می‌شدند و برای هم داستان می‌گفتند و می‌شنیدند و درباره شکار که حتماً دغدغه آن روزشان بوده حرف می‌زدند. کتاب خواندن آیا امتداد همان تجربه‌، یعنی شنیدن داستان و انتقال دانش، نیست؟ تا حالا به این مساله فکر کرده‌اید که اصلاً چرا کتاب می‌خوانیم؟

«بایگانی کودکان گمشده» یک رمان جاده‌ای با روایت‌های تو در تو و زاویه‌دیدهای گوناگون است که از داستان‌ها، رمان‌ها و آهنگ‌های پرشماری برای غنی‌تر کردن روایت بهره می‌گیرد، یک رمان به شدت تکنیکال که در عین حال بسیار ساده و روان است؛ آن قدر ساده و روان که انگار داری در هر صفحه از کتاب یکی از جستارهای ساده و بی‌شیله پیله ولی پرمغز والریا لوییزلی را می‌خوانی.

والریا لوئیزلی، نویسنده مکزیکی، چندی پیش برای کتاب «بایگانی کودکان گمشده» برنده جایزه ادبی دوبلین شد. او از این‌که چگونه خواندن و نوشتن به او در دوران پاندمی کمک کرده است می‌گوید. لوییزلی داستانش را از روباتی شروع می‌کند که به گفته متخصصین قادر به نوشتن داستان است. او اما معتقد است داستان نوشتن از آن فعالیت‌هایی است که فقط از انسان‌ها می‌تواند سر بزند و اهالی سیلیکون ولی قادر به گرفتن آن از انحصار انسان‌ها نخواهند بود. هرکس از چیزی می‌ترسد، او از دنیای بدون داستان و کتاب می‌ترسد.