برچسب: فلسفه

روایت‌شناسی از همان سال‌های ابتدای ظهورش -اواخر دهه‌ هفتاد میلادی- همواره مورد توجه و جدال خیل عظیمی از منتقدان ادبی و فرهنگی و البته فلاسفه بوده است. اما در اواسط دهه هشتاد رویکردهای «ساختارگرا» کمرنگ شد و «پساساختارگرایی» و نیز «نوتاریخ‌باوری» ظهور کرد. برای «مارک کوری» نویسنده‌ی کتابِ «نظریه‌ی روایت پسامدرن» مرگِ روایت‌شناسی چیزی جز تجربه‌ تغییری چشمگیر نبود که حاصل آن «تنوع‌بخشی، ساخت‌شکنی و سیاستمندی» برای نظریه‌ی روایت معاصر بود. اما این تغییر چشمگیر چگونه صورت گرفت؟ و در اصل چه چیزی در روایت‌شناسی تغییر کرد؟

دوستی از آن مفاهیم پیچیده‌ای است که در ابعاد مختلف از چرایی آن گرفته تا انواع دوستی می‌توان به آن پرداخت. آدم‌ها برای رهایی از تنهایی، خودخواهی، یا برپایه فضیلت و یا عشق‌ورزیدن و گاهی براساس منفعت با یکدیگر دوست می‌شوند. در کتاب فلسفه دوستی اثر الکساندر نهاماس به موارد یاد شده با در نظر گرفتن نگاه‌های مختلف به این مقوله پرداخته شده است.

یوهان گئورگ هامان ضد سیستم بود، ضد هرگونه نظامی به معنای عامش. تا بیست‌وهفت سالگی آدم معقولی بود! یک جوان به‌روز. با اهل ادب و سیاست و اقتصاد معاشرت داشت و کم نبودند کسانی که در ناصیه‌اش مرد خوش‌ذوقِ با استعدادی را می‌دیدند که به زودی از سرآمدان روزگار جدید خواهد شد، شبیه کسی که امانوئل کانت نهایتاً شد. اما هامان راه دیگری رفت. راهی که آیزایا برلین، این مورخ بزرگ تاریخ اندیشه، در کتابش کتاب مجوس شمال آن را تشریح می‌کند.