برچسب: فاشیسم

مائوریتسیو ویرولی، نویسنده و متفکر برجسته‌­ی ایتالیایی ضدفاشیست، سعی دارد در این کتاب، میهن‌ ­پرستی را به شکلی تاریخی در سخن پیامبران، شاعران و مبلغان عشق به میهن به نحوی تاریخی جستجو کند. او معتقد است ارزش­‌های لیبرالیسم به اندازه‌­ی کافی برانگیزاننده نیست که بتواند مردم را در مقابل کمونیسم، فاشیسم و نازیسم متحد کند. به بیانی او بنیان نظرات عامه‌­ی مردم غیرمتخصص در امر اندیشه‌­ی سیاسی را بر مبنای چیزی جدای از منطق و استدلالات آزادی­خواهانه‌­ی لیبرالیستی می‌­داند و ریشه‌­ی آن را در اعماق وجود و احساسات افراد جستجو می‌­کند. به زبان ساده او به دنبالی زبانی رتوریک برای میهن‌­پرستی است که همگان بتوانند با آن همدلی داشته باشند.

قرن بیستم قرن دیکتاتورها بود. دیکتاتورهای بزرگ و کوچکی که چنان زندگی مردم‌شان را در رعب و وحشت تنیدند که مردم‌شان جهان را بی آن دیکتاتور بزرگ نمی‌توانستند تصور کنند. چطور ممکن است یک انسان، باور کند خود حکومت است و آدمیان این «باور» او را عمیق و با تمام وجود باور کنند؟ فرانک دیکوتر در کتاب آداب دیکتاتوری هشت دیکتاتور قدرتمند را معرفی می‌کند که اسامی 4 تن از آن‌ها بسیار آشناست و در مقابل 4 مرد دیگر ناآشناترند اما دیکتاتوری‌های مشابهی به راه انداخته‌اند. اما اینان چگونه توانستند مردم را تحت سیطره‌ی حکومت‌شان درآورند؟ با کدام آداب و روش؟

فاشیستم بر دوگانه‌ی خودِ برتر و دیگریِ پست‌تر استوار است. مبنای این ادعای برتری می‌تواند نژاد، مذهب، یا فرهنگ باشد. برای باورپذیر کردن این دوگانه، فاشیست‌ها، از جمله، دست‌به‌دامان روایتی تاریخی می‌شوند، با جعل و تقلب کار خود را پیش می‌برند، خواست‌های فاشیستی خود را در زرورقی از حقیقت‌دوستی و مطالبات لیبرالی و دموکراتیک می‌پیچند و بسیاری سازوکارهای دیگر که در این کتاب به خوبی با آن‌ها آشنا می‌شویم.