حفره‌ای به هزارتوی سینما
عکس دسته‌جمعی با پدرخوانده بیشتر از آن‌که یک تک‌نگاری سینمایی باشد، قطعه‌ای ادبی است و به یک جستار می‌مانَد. کتابِ صفی یزدانیان، متنی متمرکز درباره‌ی سه‌گانه‌ی کاپولا نیست. همان‌قدر که به پدرخوانده‌ها می‌پردازد، ردِ آن‌ها را در آثار اسکورسیزی می‌جوید. گاهی از وودی آلن به ونگ کار وای نقب می‌زند و جایی از کیارستمی و بیضایی مثال می‌آورَد. از پشت‌صحنه‌ی فیلم‌های خودش می‌گوید و همچون هزارتویی که سینما، ادبیات و زندگی را در معانی و احساس‌های گوناگونْ بندیِ خود کرده است، آن‌ها را به هم متصل می‌کند.