تنم به پیله‌ی تنهایی‌ام نمی‌گنجید
«فروغ فرخزاد شاعری‌ست عاطفی، با زبانی بسیار صمیمی و مضامینی غنایی و موثر که در حوزه‌های کاملاً جدیدی به سخنوری پرداخته است» (ص ۱۶) این مضامین تازه و ویژگی‌های زبانی اوست که باعث می‌شود بخواهیم فروغ را به طور جدی بررسی کنیم. او به طور صمیمانه از زندگی خصوصی خود حرف زده است. نگاه زنانه‌ی بی‌پروایی دارد بی آنکه رکیک یا زشت باشد. که در واقع به عقیده‌ی نویسنده این نقطه‌ی عطفی در ادبیات ایران است. از طرفی زبانش، زبان کوچه و بازار است، متکلف نیست و با احساسات ما گره خورده است و در بطن روزمره‌ی ما قرار دارد. «یادگاری از عاطفه‌ی خود به جا گذاشته است.»