برچسب: سووشون

اگر به سوالها پاسخ صحیح بدهید، از طاقچه جایزه خواهید گرفت.
اگر موفق نشدید، اشکالی ندارد؛ لینک انتهایی اطلاعاتتان را بیشتر خواهد کرد.

مقایسه‌ی سه رمان سووشون (سیمین دانشور، ۱۳۴۸)، چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم (زویا پیرزاد، ۱۳۸۰) و پرنده‌ی من (فریبا وفی، ۱۳۸۱) از حیث نگاهی که نویسندگان زن آن به شخصیت زن خانه‌دار و شکل رابطه او با شوهر، با زندگی خانوادگی و با جامعه بیرون دارند می‌تواند مقایسه‌ای راهگشا باشد. روبرت صافاریان نویسنده یادداشت معتقد است این سه رمان سه مرحله از رابطه‌ی زن نسبتاً روشنفکر ایرانی با زندگی خانوادگی و احساسش نسبت به بچه‌، شوهر و زندگی سیاسی را نمایندگی می‌کنند. در اولی هنوز زن روشنفکر با مبارزه‌ی شوهرش معنا پیدا می‌کند، هر چند پرسش‌هایی در این باره طرح می‌کند؛ در دومی، علاوه بر این، موضوع رابطه‌ی عاطفی بیرون ازدواج زن هم طرح می‌شود و در سومی با فضایی روبه‌رو هستیم که دیگر نه شاهد تناقض و تَرَک، بلکه شاهد وضعیتی در آستانه‌ی فروپاشی هستیم.

قیافه‌ی زریِ سووشون چه شکلیه؟ کلاریسِ چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم چطور؟ خالدِ همسایه‌ها؟ راسکولنیکف؟ ژان والژان؟ آنا کارنینا؟ حتی در مورد گوژپشت نتردام چیزی جز این‌که قوز داشت و زیبا نبود می‌دانید؟
ما قهرمانان محبوب‌مان را نه با قیافه‌شان ــ جز کلیاتی مانند زیبایی و جوانی آنا کارنینا، نیرومند و درشت بودن ژان والژان، قوز داشتن گوژپشت نتردام ــ بلکه با شخصیت‌شان، کارهایی که می‌کنند و اتفاقاتی که برای‌شان رخ می‌دهد، به یاد می‌سپاریم. در واقع با هر ‌آن‌چه به نوعی با طراحی داستان مربوط می‌شود.

سال گذشته گروهی از اهالی ادبیات و خوانندگان وینش، ده داستان صدسال اخیر را در قالب پویش «صدسال شمسی، ده داستان فارسی» انتخاب کردند. در شش ماه گذشته، پرونده‌هایی برای شش انتخاب اول این نظرخواهی ترتیب دادیم که هر پرونده شامل یک نقد اصلی و چندین یادداشت و مقاله مرتبط با کتاب موردنظر بود.
در این پرونده این شش نقد کتاب را در کنار هم قرار داده‌ایم و دوباره می‌خوانیم.

منتخبی از نظرات افراد مختلف درباره سووشون، نظراتی که از میان کتاب‌ها و گفتگوها انتخاب شده‌اند و اغلب قصد دارند نگاهی تحلیل‌گر به لایه‌های سطحی و درونی اثر داشته باشند. نظراتی که سووشون را گاه مثل یک سند تاریخی می‌بینند و گاه یک اثر نمادین.

سووشون اثری است در بهترین هماهنگی با خودش. این هماهنگی اثر از خالقی می‌آید که به گمانم در بیشترین هماهنگی با خودش بود. زنی که همه زنانگی، روشنفکری، دانش و سواد، جایگاه اجتماعی، رابطه همسری‌اش و … در کلیت خوشایندی دیده می‌شد که برازنده خودش بود. نه لهجه شیرازی اش او را عوام یا عوام‌زده می کرد و نه تدریس دانشگاهی‌اش ژست روشنفکری برایش می‌خرید. او به همان سادگی و غنی بودنی بود که تا آخر در خانه جلال زندگی کرد و می گفت دوست دارم رخت هایم زیر آفتاب این مملکت خشک شود. و حرفش بوی هیچ تزویری نمی داد.

تعداد آثاری که درباره سیمین دانشور منتشر شده یا به بررسی کلی همه آثار او پرداخته بیش از این‌هاست اما در اینجا تلاش کردیم تا کتاب‌های مطرحی را که به طور مشخص به بررسی سووشون پرداخته‌اند، گردآوری کنیم. روشن است که به غیر از این کتاب‌ها، مقالات زیادی هم درباره این اثر نوشته شده است. این فهرست با احتساب مقالات می‌تواند بسیار گسترده‌تر شود.

«سووشون» نام یک مراسم آیینی است در سوگ سیاوش، قهرمان اسطوره‌ای ایران که از دیرباز در برخی از مناطق ایران رایج بوده‌است و قدمتی دیرینه دارد.
اما سیاوش که بود؟ و چرا داستانش این چنین در دل مردم باقی ماند؟ مروری داریم به داستان سیاوش که از آن سوگ سیاوش زاده شد و تصاویری که از داستان سیاوش تصویرگری شده است.

سال پیش گروهی از اهالی ادبیات و خوانندگان وینش، ده داستان فارسی برگزیده صدسال اخیر را در پویش «صدسال شمسی، ده داستان فارسی» انتخاب کردند. می‌خواهیم پرونده‌هایی برای برخی از این داستان‌ها منتشر و فرصت بیشتری برای نقد و بررسی شش کتاب اول این نظرخواهی فراهم کنیم. در چهارمین پرونده از این سری پرونده‌ها به کتاب «سووشون» نوشته سیمین دانشور پرداختیم. این پرونده‌ها با دو کتاب دیگر برگزیده‌ی پویش در ماه‌های آینده ادامه پیدا خواهند کرد.