برچسب: سمیرا قطب

یادداشتی برای مرگ شاعر جوان فراز بهزادی. فراز بهزادی متولد سال 1360در استان بوشهر که شاعر، مدرس و منتقد ادبی بود و در بیستم اسفند 1400 بر اثر ایست قلبی درگذشت. اگر چه بهزادی به لحاظ کمی تنها دو مجموعه شعر «بگو در ماه خاکم کنند» و «عصر گرد و خاکسپاری من» را به ترتیب در سالهای 1381 و 1396 منتشر کرد با این وجود می‌توان در تاریخ ادبیات جایگاهی اگر چه به قدر نام نصیبش کرد. در حالی که بسیاری دیگر با وجود تعدد آثار چیزی به شعر اضافه نکرده‌اند. بازی با کلمات، نزدیک کردن شعر به دغدغه‌های انسان امروز، استفاده از مفاهیم فلسفی و واژگان امروزی از ویژگی‌های مهم شعر اوست.

آرش نصرت‌اللهی می‌خواهد نقش آن سربازی را بازی کند که پرچم سفید به دست دارد. او خودش را بنده‌ی شعر و کلمه می‌داند و این چیزی است که از همان آغاز کتاب «صدای من را از خواستن می‌شنوید» متوجه آن خواهید شد. کتابی که بیش از هر چیزی در پی جان بخشیدن به کلمه است. طوری که می‌توان گفت آرش نصرت‌اللهی شاعر «جان بخشی» است. شعری از او نیست که این آرایه ادبی در آن به کار نرفته باشد.

عباس صفاری در ۶۹ سالگی و در اثر ابتلا به بیماری کرونا در کالیفرنیا درگذشت. صفاری ترسی از اینکه تا جای ممکن شعر را به اندیشۀ امروزی نزدیک کند نداشت و در اجرای آن نه تنها موفق که جریان‌ساز هم بود. صفاری می‌دانست مرگ چه نقطه پررنگی از آن است. مضمونی که مهمترین شعرهای او را به خود اختصاص داده است. او که حالا چه ساده همۀ افعالی که درباره‌اش به کار می‌بریم ماضی است.

در کتاب دق جنسیت امری ثانویه است و در سطح دوم اهمیت قرار دارد. ظاهراً برای شاعر تفاوتی نمی‌­کرده که جهانی زنانه را به تصویر بکشد یا مردانه، شاعر دارد از خودش صحبت می­‌کند. از «من»، از منی که در مرکز دایره قرار گرفته و پیرامونش پُر است از رنج­‌ها و دردها و ترس‌­ها؛ پُر است از تصورات و تخیلات و توهماتی که مرز سیال و لغزنده‌­ای دارند و نمی‌­توانی ببینی کدام متعلق به کدام است.