برچسب: سلینجر

قبل از نویسنده شدن چه کاره بودند؟ بسیاری از بزرگان ادبیات، داستان‌نویسان و شاعران، پیش از نویسنده شدن (و بعضا حین و پس از نویسنده شدن) مشاغلی داشتند که در ظاهر فاصله بسیاری با کار نویسندگی دارد. از کار به عنوان دستیار داروساز (آگاتا کریستی) گرفته تا کار روی قایق و کشتی تفریحی و کار در کافی‌شاپ و راهنمای تور و مطالعه روی پروانه‌ها… احتمالا بیشتر این مشاغل تنها برای گذران زندگی بودند اما گاه در زندگی ادبی آینده این نویسندگان نقشی انکارناپذیر گذاشتند. این مشاغل تجربیاتی به این نویسندگان دادند که یک نویسنده‌‌ای که همواره در کتابخانه نشسته باشد هرگز به آن‌ها دست پیدا نمی‌کرد.

تبدیل کردن نویسندگی به حرفه‌ای که زندگی نویسنده هم از آن راه بگذرد حتی در کشورهای دیگر هم کار سختی است. البته غیرممکن نیست. فقط موفق‌ترین‌ها هستند که می‌توانند محل درآمدشان هم از نویسندگی باشد. اما خیلی از نویسندگان مشهور هم در کنار یا پیش از حرفه نویسندگی‌شان شغل‌های دیگری داشته‌اند که گاه عجیب است. بعضی از این مشاغل روی تجربه زیسته آن‌ها و در نتیجه روی کارشان تاثیر مستقیم داشته‌اند.

«نه داستان» را قبلاً با ترجمه‌ی «دلتنگی‌های نقاش خیابان چهل و هشتم» دیده بودیم. مجموعه‌ای از بهترین داستان‌های جی. دی سلینجر که در ایران به خوبی شناخته شده است. او نویسنده‌ای است که به ظاهر همه چیز را ساده می‌کند. با توصیف‌ها و ستایش‌های ضمنی‌اش از مفاهیم انسانی به قصه‌هایش رنگ و بویی کمابیش رمانتیک می‌دهد و به خصوص آن‌جایی که شخصیت‌های اصلی‌اش کودک یا نوجوان‌اند هرچه بیشتر در ذهن برخی از خوانندگان این تصور و تعبیر را ایجاد می‌کند که با نویسنده‌ای غیرجدی و داستان‌هایی صرفاً سرگرم‌کننده طرف است. این کودکانِ عموماً عجیب و رؤیازده اما اغلب بر لبه‌ی عمیق‌ترین چاه‌های فلسفی ایستاده‌اند.