برچسب: سعید توکلی

زن پارچه‌ای از دو دفتر تشکیل شده است که عموماً فضایی اجتماعی دارند. سخن از دغدغه‌های انسانی است که دارد در بطن خاورمیانه شاعری می‌کند و از آن‌سوی مرزهای کشورش هنوز صدای تیراندازی می‌آید. چطور می‌توان تصور کرد دقایق زندگی‌ چنین شاعری، آرزوهایش و حتی اندوهش رنگی از سیاست و بحران‌های اجتماعی به خود نگیرد؟ چطور ممکن است عاشقی کند اما چشمش به تیتر سیاه و درشت روزنامه‌ها نچرخد؟ شاید همه‌ی این‌ها نیز نشأت‌گرفته از ضمیر ناخودآگاهش باشد ولی به هرحال بعید است جایی بروز نکند و درزی برای تراوش نیابد.

مجموعه شعر بلند شرایط شامل دوازده تکه و یک مؤخره است. چنان که خود شاعر نام‌گذاری کرده، اما این تکه‌ها مستقل از هم نیستند. تکه‌ها شامل موتیف‌هایی هستند که در هر بخش سر برمی‌آورند و گویا می‌خواهند در کنار هم اندیشه‌ی واحدی را منتقل کنند. فرشاد سنبل‌دل، از آن‌جا که خود نیز یکی دو بار در این مجموعه به نام رضا براهنی اشاره می‌کند، گویا گوشه چشمی به منظومه‌ی اسماعیل داشته است.

پیکر منصور اوجی دوشنبه 20 اردیبهشت ماه در خاک شهرش شیراز در خاک سرد آرام گرفت. پایانی بر زندگی هشتادوچهارساله‌ی شاعر.
اوجی تمام تلاش خود را کرد تا شبیه خودش باشد، شبیه زندگی‌اش و شبیه تنهایی‌اش، شبیه آن‌چه می‌اندیشد و آن‌طور که نفس می‌کشد؛ و باید اعتراف کرد که چنین هم بود، خوب یا بد، زشت یا زیبا. همان‌طور که خودش نیز در مصاحبه‌ای گفته بود که می‌خواهد اثر انگشت خودش را داشته باشد.

با خواندن شعر­های مهند یعقوب یاد خیام می­‌افتم و دهانم گس می­‌شود. انسان تنهاست، همیشه تنها بوده و مدام تلاش کرده از تنهایی‌­اش عدول کند، اما در نهایت دوباره پناه ­می‌برد به تنهایی و تنها با خویش سخن می­‌گوید. تفاوتی ندارد اهل کدام سرزمین باشی یا از کدام خانواده سر برآورده باشی. کتاب در باغِ کوچکِ درمانگاه با وجود حجم کم و شعرهای کوتاهی که دارد پُر­کشش است. می­‌تواند ساعت­‌ها مخاطب را روبه‌­رویش بنشاند و حرف بزند، و در تجربه‌ی زیست خود شریک کند.

پلاتو نوشته‌ی پری‌سا امامی، در بیشتر شعرهایش تصویری است از جنون و خشم که بریده بریده به روی کاغذ پخش شده و گاهی تکه­‌تکه­‌هایش از هم دور افتاده است. از قواعد دستوری پیروی نمی‌­کند و به همین خاطر باید خودت به عنوان خواننده دست به کار شوی و بروی دنبال آن معنای احتمالی که شاعر در نظر داشته یا حتی نداشته است.